Mia Hansen-Løve won dit jaar in Berlijn een Zilveren Beer voor haar vijfde speelfilm L’Avenir. De regisseuse heeft een meanderende vertelstijl die me tijdens haar vorige film Eden (2014) niet volledig wist te boeien. Bij L’Avenir werkt het wel, niet in de laatste plaats vanwege het spel van de nooit teleurstellende actrice Isabelle Huppert.

De Parijse filosofiedocente Nathalie Chazeaux (Isabelle Huppert) krijgt in L’Avenir te maken met een opeenstapeling van tegenslagen. Haar colleges worden gedwarsboomd door een hardnekkige studentenactie en de uitgever wil haar wetenschappelijke boeken in een onooglijk commercieel jasje steken. Thuis wordt ze elke dag en vaak ook ’s nachts gebeld door haar suïcidale moeder (Edith Scob). Het meest ingrijpende in haar leven is het nieuws dat echtgenoot Heinz (André Marcon) haar gaat verlaten voor een andere vrouw. Nathalie mag van geluk spreken dat ze niet dezelfde impulsen heeft als haar moeder.

L’Avenir (Isabelle Huppert & Roman Kolinka)

De krachtdadige Nathalie heeft geen last van zelfmedelijden en laat zich niet in een slachtofferrol duwen. Ze is pragmatisch ingesteld en probeert de voordelen in te zien van de veranderde leefomstandigheden. Haar pragmatisme wijkt af van de idealen die ze had tijdens de studentenrevolte in 1968. Wat dat betreft heeft ze een andere levenshouding dan haar favoriete voormalige student Fabien (Roman Kolinka). Ze bezoekt hem af en toe in zijn commune in het natuurrijke Rhône-Alpes. Wat L’Avenir zo goed maakt is dat de verhouding tussen de twee gespeend is van clichés. Het verhaal vermijdt sowieso elke mogelijke voorspelbare wending.

L’Avenir (Isabelle Huppert & Edith Scob)

Nathalie laat zichzelf slechts een enkele keer door emoties overmannen. De enige keer dat ze in het openbaar haar tranen niet meer kan bedwingen is in een stadsbus. Ze weent stilletjes, maar niet onopgemerkt, en lijkt ontroostbaar, totdat ze uit het raam kijkt en in het voorbijrijden haar ex met zijn vriendin op straat ziet lopen. Hoogstwaarschijnlijk ziet Nathalie de vrouw voor het eerst. Ze slaakt een verontwaardigde kreet en schiet vervolgens in de lach. Het verdriet en de boosheid maken plaats voor een bevrijdende lachbui. Ze kan door de tranen heen de humor inzien van de toevallige samenloop van omstandigheden.

De plotselinge emotionele omschakeling is een goed voorbeeld van de flexibele instelling en het relativeringsvermogen van Nathalie. Het is ook een scène waaruit maar weer eens blijkt wat een geweldige actrice Isabelle Huppert is.

8/10