Landline (Gillian Robespierre, 2017)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

De kwaliteit van een speelfilm wordt voor een niet onbelangrijk deel bepaald door de muziek. Zo is bijvoorbeeld de komedie Landline extra leuk vanwege de keuzes die music supervisor Linda Cohen heeft gemaakt. Zij doet dit werk sinds 1998 en heeft op moment van schrijven 161 vermeldingen op IMDb. Cohen coördineert de opnamen van de originele score en kiest de incidentele muziek die in de film voorbijkomt. Als ze de kans krijgt put ze uitgebreid uit haar indie-collectie.

De muzieksmaak van een filmmaker kan ten koste gaan van een film, zoals ik merkte toen ik de recente Blu-ray van bovennatuurlijk thriller Eyes Of Laura Mars (Irvin Kershner, 1978) opzette en direct werd geconfronteerd met Prisoner van Barbra Streisand. Het nummer werd indertijd door producer en Barbra’s echtgenoot Jon Peters voor de openingstitels geplaatst als commercieel aanhangsel ter bevordering van de plaatverkoop. Je kunt veel zeggen over Prisoner van Streisand, maar niet dat je er voor je plezier naar luistert.

Landline is een Amerikaanse komedie waarin de twijfels van twee jongvolwassen zussen parallel lopen aan de midlifecrisis van hun ouders. De film opent ook met commerciële pop, in dit geval in de vorm van Steve Winwoods Higher Love. Deze pophit maakt in tegenstelling tot Streisands liedje wel deel uit van de scène, want ouders Alan (John Turturro) en Pat (Edie Falco) zingen samen met dochters Dana (Jenny Slate) en Ali (Abby Quinn) in de auto mee en discussiëren over een verkeerd geïnterpreteerde tekstregel. Het duurt even voordat music supervisor Linda Cohen volledig haar gang mag gaan en zich kan uitleven in haar voorkeur voor indie en aanverwanten.

Jongste dochter Ali heeft onder meer een poster van Yo La Tengo aan de muur van haar slaapkamer hangen en luistert naar On Fire van Sebadoh terwijl ze door de Rolling Stone bladert. De soundtrack doet vermoeden dat ze ook platen van Pavement, The Breeders en Archers Of Loaf in de kast heeft staan. Danceliefhebbers zullen een track van Drexciya herkennen. Later in de film dansen Ali en Dana in het ouderlijk huis uitbundig op Down By The Water van PJ Harvey. De incidentele muziek wordt gebruikt als tijdsaanduiding (de film speelt zich midden jaren negentig af) en zegt iets over de personages (Ali voelt zich aangetrokken tot een alternatieve levensstijl).

Het zou me niet verbazen als Linda Cohen ook verantwoordelijk is voor muzikale uitingen in het decor, zoals de eerder genoemde poster in de slaapkamer. In de platenzaak die Dana bezoekt, en waar ze de luisterpaal met wereldmuziek raadpleegt, liggen geen willekeurige elpees in de schappen, maar is bewust gekozen voor onafhankelijke uitgaven van spraakmakende namen. Wie aandachtig achter Dana kijkt ziet het tweede album van Elliott Smith, het debuutalbum van Girls Against Boys, Liar van The Jesus Lizard, een compilatie van Stereolab en de eerste elpee van Royal Trux. Ik zou bijna alleen maar naar hoezen kijken en de film vergeten, maar actrice Jenny Slate is te grappig om volledig afgeleid te worden door de winkelwaar.

Het is niet louter de muziek die tot een positief eindoordeel leidt. Het komische talent van Jenny Slate is een van de grote pluspunten. De actrice wordt omringd door een ensemble dat haar meer uitdaagt dan het tegenspel dat ze kreeg in de abortuskomedie Obvious Child (2014), haar vorige samenwerking met regisseuse Gillian Robespierre. Slate en Quinn zijn in werkelijkheid geen familie maar in Landline zou je zweren dat ze echte zussen waren. De personages nemen geen blad voor de mond en zijn wat dat betreft net zo onbeschaamd recht voor hun raap als de personages in bijvoorbeeld de vergelijkbare comedyserie Girls.

7/10


Landline is vooralsnog alleen via de VS verkrijgbaar op dvd en online te bekijken via Amazon Prime.

One thought on “Landline (Gillian Robespierre, 2017)

  1. Deze titel had ik nog nergens voorbij zien komen.
    Ik ken niet álle artiesten die je noemt, maar geniet bijna altijd wel van films met een opvallende muziekkeuze.
    Zeker als deze tijdsgebonden is (Talking Heads in 20th Century Women, Psychedelic Furs in CMBYN). Linda Cohen lijkt me een geweldige music supervisor.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *