Actrice Gaby Doriot (Isa Miranda) belandt na een zelfmoordpoging onder het mes en ziet vanwege de narcose haar leven als een hallucinatie voor haar ogen passeren. Door haar gedeeltelijk bedwelmde toestand tollen herinneringen letterlijk in het rond, volgen bewegingen in dezelfde ruimte en in dezelfde tijd elkaar op in vervreemdende overvloeiers, herhalen strofen zich op de soundtrack, worden scènes dubbel belicht en gaat de camera een paar keer over de as. Het leven van de stervende fatale vrouw trekt voorbij alsof het een film is. Die film heet La Signora Di Tutti.

Zou de geniale regisseur Max Ophüls de flashbacks zo bewust als een film binnen een film hebben opgenomen dat hij een kort moment expres een lichtman (of is het een geluidsman?) in beeld laat lopen? Of is de man in de tuin, waar Gaby en Roberto (Federico Benfer) ’s avonds het feest even ontvluchten, toch een figurant? Hij kijkt geschrokken in de camera en maakt zich snel uit de voeten. Niet snel genoeg.

Overigens zit voor de flashback een scène die Stanley Kubrick (een uitgesproken fan van Ophüls) inspireerde voor zijn The Killing (1956). De manager van Gaby loopt op dezelfde wijze door de muren van een hotelkamer heen, zoals in The Killing Elisha Cook Jr. in zijn appartement naar zijn femme fatale loopt.

8/10