De tweejarige Asia (Asia Crippa) wordt door haar moeder achtergelaten bij een schommel op een veldje ergens in Rome, nabij het woonwagenkamp waar Patty (Patrizia Gerardi), een middelbare vrouw met knalrood haar, op zoek is naar weggelopen hond Hercules. Patty vindt het meisje en neemt haar mee naar huis. In plaats van de politie in te lichten, neemt ze de opvoeding op zich, in afwachting van de eventuele terugkeer van de moeder.

Via Asia maken we kennis met Patty’s dagelijkse leven en leren we de vrouw, haar Duitse levenspartner (Walter Saabel) en de tiener Tairo (Tairo Caroli) beter kennen. De ogen van Asia zijn onze ogen. We zien dat de peuter heel goed past in deze surrogaatfamilie. Meestal zijn personages met een introducerende en observerende functie zijfiguren in een plot, of, in het ongunstigste geval, vleesgeworden plotmechanismen. Zo niet onze kleine Asia. Zij is een bijrolspeelster met een centrale rol, een rode draad zonder welke de film waarschijnlijk niet levensvatbaar zou zijn geweest.

Vanwege Asia’s aanwezigheid krijgt het verder plotloze La Pivellina een spanningsboog die tot aan de laatste scène strak gespannen blijft. We krijgen de hele film de tijd om de zeggingskracht van het slotbeeld volledig te kunnen voelen. Dat beeld is net zo eenvoudig als de afsluitende close-up van Charlie Chaplin (*) in City Lights, maar met evenzoveel tegenstrijdige emoties. Na de fade-out hebben we een gevoel van afronding, maar blijven tegelijkertijd vragen over die we zelf moeten invullen. Het staat de kijker ook vrij al of niet in de film een ode te zien aan het ongebonden leven van woonwagenbewoners, een minderheidsgroep die door de Italiaanse overheid tegenwoordig als ongewenst wordt beschouwd.

8/10

(*) Het is geen toeval dat Chaplin (wiens The Circus en The Kid referentiepunten zijn) even letterlijk in de film om de hoek komt kijken als foto bij een artikel in een van de kranten die Patty uitpluist op zoek naar eventueel nieuws over de verdwenen moeder van Asia.