Jupiter’s Moon (Kornél Mundruczó, 2017)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Syrische vluchteling Aryan Dashni probeert aan het begin van Jupiter’s Moon met enkele familieleden de Hongaarse grens over te steken. Hij wordt op de vlucht neergeschoten. In plaats van te bezwijken aan zijn verwondingen stijgt de man ten hemel en begint voor hem een wonderbaarlijk avontuur waarin hij een speelbal is van corrupte ambtenaren.

Je zou verwachten dat Aryan (Zsombor Jéger) het belangrijkste personage is in Jupiter’s Moon, maar in de praktijk speelt hij slechts een belangrijke bijrol. De film focust zich voornamelijk op de cynische arts Gabor Stern (Merab Ninidze). Hij haalt Aryan weg uit de ziekenboeg van het overvolle vluchtelingenkamp en gebruikt diens speciale gave om er een schuld mee af te lossen. De twee worden constant op de hielen gezeten door grensagent László (György Cserhalmi), de man die de kogels op de vluchteling afvuurde. Als de jonge Serviër wordt verdacht van betrokkenheid bij een terroristische aanslag wordt hij de meest gezochte persoon in Hongarije.

Aryan (Zsombor Jéger) op de vlucht in Jupiter’s Moon

Hongaarse regisseur Kornél Mundruczó strooit met religieuze symboliek en gooit zijn film vol met actiescènes. De symbolen en hun mogelijke betekenis leggen het af tegen speciale effecten en vele achtervolgingen. Er zitten een paar scènes in die vanwege de technische vindingrijkheid op zichzelf staand zeker indruk maken. Het eerste indrukwekkende moment begint vroeg tijdens de risicovolle grensovertocht wanneer we de rennende vluchtelingen volgen in het bos en het lijkt alsof de camera dwars door bomen gaat om de actie goed in beeld te krijgen. Meerdere scènes zijn in een schijnbaar ononderbroken shot vastgelegd in een poging een onrealistische situatie geloofwaardig over te brengen. Mundruczó heeft zich overduidelijk laten inspireren door Children Of Men (2006). Het grote nadeel is dat het technische vernuft een doel op zich wordt in plaats van een aanvulling op het achterliggende thema van het verhaal.

De auto-achtervolging door de stad wordt niet spannender omdat de camera heel lang zonder onderbreking vanuit het perspectief van een bumper uitkijkt op een vluchtauto. Het enige waar ik tijdens de achtervolging aan moest denken was hoeveel inspanning het gekost moet hebben om een heel groot deel van de stad speciaal voor deze scène af te zetten. De climax in het hotel wordt uit de hand in lange shots gedraaid en ook hier geldt hetzelfde euvel: de spanning blijft uit omdat een camera heel lang achter de schietgrage László aan blijft lopen. Vaak is de uitkomst van een scène geen verrassing meer, zoals in de metro, waardoor het geheel nog langer aanvoelt dan de daadwerkelijke filmminuten. Alle aandacht voor technische perfectie gaat soms ten koste van logica en continuïteit. Zo wordt tijdens een schermutseling tussen László en Gabor een lift door middel van kogels onklaar gemaakt en blijken de knoppen in dit transportmiddel later op onverklaarbare wijze ongeschonden.

Jupiter’s Moon (Merab Ninidze)

De zwevende Aryan levert mooie plaatjes op omdat ook de camera de regels van de zwaartekracht aan zijn laars lapt. Dat is echter onvoldoende om geboeid te blijven; op een gegeven moment is de vliegende Syriër niet meer dan een gimmick. Aryan is een superheld met toenemende krachten waarmee hij zelfs een huiskamer op zijn kop kan zetten. Zijn vliegvermogen roept de vraag op waarom hij het slaafje blijft van Gabor en niet richting een beter heenkomen zweeft. De corrupte Gabor is een te afstandelijk personage om emotionele betrokkenheid te voelen wanneer hij tot bezinning komt en zijn fouten inziet. Het helpt niet dat de Russische acteur Merab Ninidze wordt nagesynchroniseerd.

Jupiter’s Moon is geïnspireerd door de actuele vluchtelingencrisis en de westerse reactie daarop, maar heeft daar weinig zinnigs of nieuws over te melden. Kornél Mundruczó solliciteert met zijn film te nadrukkelijk naar een regie-opdracht bij Marvel of een van de andere superheldenfabrieken in Hollywood.

5/10

3 thoughts on “Jupiter’s Moon (Kornél Mundruczó, 2017)

  1. Dat van het nasynchroniseren van Merab Ninidze heb ik mij ook aan gestoord. Ik had er ook geen weet van tot ik jouw recensie las.

    Verder heb ik mij wel vermaakt met deze alternatieve X-Men. Vooral de mix tussen het superhelden-achtige en de vluchtelingenkwestie sprak mij wel aan. Welke vluchteling is tenslotte ook een superheld.

    Ook snap ik Aryan wel om bij Gabor te blijven, die overigens wel een keer aan zijn aandacht ontsnapt. Voor de zoektocht naar zijn vader heeft hij Gabor nodig. Want een arts is normaal toch wel iemand die je kunt vertrouwen. Hij zoekt houvast.

    @Tim: gewoon kijken!

  2. Ik heb ‘em uiteindelijk alsnog gezien zojuist, hij was in Antwerpen geprogrammeerd. Gelukkig maar, want ik weet niet of ik de film op een klein scherm had kunnen/willen uitzitten. Het is de cinematografie – en ook enkel de cinematografie – die hier indruk maakt. Met name in de openingsscène (tijdens de achtervolging) en tijdens de eerste hemelvaart. Je slaat de spijker op z’n kop als je zegt dat het vliegen later vooral een gimmick wordt.

    Als drama bleef de film te afstandelijk om me te boeien – de fletse cast is daar debet aan. De religieuze symboliek lijkt vooral een excuus om Aryan als een engel door de lucht te laten zweven.

    Storend was nog het overweldigende strijkersensemble die het sentiment opdrongen in scènes die voor zichzelf hadden moeten spreken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *