Geheel toevallig gaan zowel in Jackie als in de deze maand eveneens uitgebrachte film This Must Be The Place (TMBTP) Europese volwassenen in de Verenigde Staten op zoek naar hun ouders. Is de Nederlandse film net zo goed als de Italiaanse?

Cheyenne (Sean Penn) arriveert in TMBTP te laat vanuit Dublin bij het sterfbed van zijn vader en reist per auto door kale Amerikaanse vlakten in een poging op symbolische wijze alsnog dichter bij zijn vader te komen. Onderweg leert Cheyenne uiteindelijk vooral meer over zichzelf. De Hollandse zussen Sofie en Daan vliegen halsoverkop naar Amerika na een levensteken van hun onbekende biologische moeder Jackie. Ze pikken haar op bij een afgelegen ziekenhuis en rijden met haar gammele camper dwars door het Amerikaanse landschap om haar bij een verzorgingshuis af te leveren. Onderweg leren ze hun moeder beter kennen, maar ook elkaar, zichzelf en hun belemmeringen op de werkvloer (Sofie) en in het huwelijk (Daan).

Carice en Jelka van Houten zijn als echte zussen als vanzelfsprekend goed op elkaar ingespeeld, waarbij Carice de betere actrice is en Jelka de betere zangeres. Carice van Houten speelt de humor zonder bewust op de lach te mikken en weet de vlotte afwisseling tussen onbeholpen Engels en geagiteerd Nederlands effectief te timen. Als je Jackie legt naast de film van de Italiaan Paolo Sorrentino valt op hoe conventioneel de Nederlandse film is. Er is werkelijk geen moment aan te wijzen waar Jackie visueel verrast. TMBTP toont op dat vlak veel meer lef. Zo geeft in die film de zwevende camera een bevrijdend gevoel dat past bij de karakterontwikkeling van Cheyenne. De camera in Jackie is niet betrokken bij de personages en registreert slechts. Wat beide films visueel wel gemeen hebben, is het witter wordende landschap: het witte zand in Jackie en de zoutvlakte in TMBTP.

5/10