Philip Seymour Hoffman hoeft eindelijk eens niet met zijn armen over elkaar een bijrol in te vullen, zoals recentelijk in The Ides Of March en Moneyball (zie trailer). Zijn regiedebuut Jack Goes Boating is iets te veel een toneelverfilming en dientengevolge ruim voorzien van dialogen in beperkte ruimtes. Gelukkig komt Jack (Hoffman) vanwege zijn werk als limousinechauffeur vaak genoeg buiten de benauwende woon- en slaapkamers in New York City.

Jack is een verlegen reggaeliefhebber. Hij verstopt zijn poging tot rastahaar zoveel mogelijk onder een muts. Zijn collega en beste vriend Clyde (John Ortiz) probeert hem te koppelen aan Connie, een collega van zijn vrouw Lucy (Daphne Rubin-Vega). Connie (Amy Ryan) heeft last van neuroses en een chronische afkeer van aanrakingen. Geen wonder dat ze graag werkt voor een begrafenisondernemer – overleden mensen zullen haar niet zo snel betasten. Een gecompliceerde dame dus, maar het klikt tussen de twee. Terwijl Jack en Connie naar elkaar toegroeien, valt de relatie van Clyde en Lucy uit elkaar.

De overvloed aan dialogen wordt afgewisseld met een paar mooie stille momenten. Jack belooft Connie in de zomer met haar te gaan roeien, maar kan niet zwemmen. Clyde geeft hem zwemlessen. De eerste keer onder water is een angstwekkende gedachte voor Jack. Clyde raadt hem aan de ogen te sluiten, in gedachten vertrouwd te raken met het diepe en dan pas de duik te nemen. Dan is het mooi als Jack, vlak voor een eerste date met Connie, in de metro de tijd voor zichzelf neemt en zijn ogen even dicht doet.

7/10