Jaarlijstjes 2017: hoogte- en dieptepunten muziek en film

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Zoals gebruikelijk lukt het me pas op de allerlaatste dag van het jaar om een terugblik af te ronden op de afgelopen twaalf maanden. Aan welke concerten denk ik nog steeds graag terug? Welke platen draaide ik minstens twee keer? Welke films wil ik graag nog een keer zien en bij welke was ik liever vroegtijdig weggelopen? Antwoorden op deze en andere vragen vind je terug in de jaarlijstjes van 2017.

Albums

Constantine – Hades

10. Dirty Songs play Dirty Songs
Dirty Songs lijkt wat betreft opzet een beetje op Naked City, de supergroep waarmee saxofonist en componist John Zorn filmmuziek van onder meer Henri Mancini afwisselde met op partituren uitgeschreven extreme metal. De nieuwe supergroep Dirty Songs onder leiding van David Toop speelt een avant-gardistische interpretatie van muziek van bands die in de vorige eeuw dwars tegen de stroom ingingen. Dirty Songs is wars van nostalgie en schuurt soms tegen het onbehaaglijke aan vanwege de vocale capriolen van Phil Minton.
9. GAS – Narkopop
8. Porter Ricks – Anguilla Electrica
7. Nadah El Shazly – Ahwar
6. Zea – Moarn Gean Ik Dea
Het laatste album van Mount Eerie heb ik nog steeds niet durven beluisteren want ik zie op tegen de confrontatie met de openhartige wijze waarop Phil Elverum over groot verlies zingt. Zea komt op zijn eerste volledig in het Fries gezongen album ook direct en zonder omwegen ter zake. De sobere arrangementen geven op Moarn Gean Ik Dea (Morgen Ga Ik Dood) alle ruimte aan teksten over de acceptatie van de duisternis die ons te wachten staat. Je hoeft het Fries niet machtig te zijn om geraakt te worden door de eenvoud en de oprechtheid in het titelnummer.
5. Algiers – The Underside Of Power
4. Laibach – Also Sprach Zarathustra
3. Phew – Light Sleep
2. Circuit Des Yeux – Reaching For Indigo
1. Constantine – Hades
Thuis draai ik vaak ambient in zijn meest experimentele en duistere vormen. Het is eerlijk gezegd vaak inwisselbare muziek waar je niet per se naar hoeft te luisteren. Het is slechts weinigen gegeven om binnen het genre een unieke sound te creëren. Producer Wolfgang Voigt is een van die uitzonderingen. Hij haalde het project GAS dit jaar weer uit de ijskast en liet op het album Narkopop zijn bevroren strijkorkesten langzaam ontdooien op het ritme van een kloppend hart. De muziek had niet misstaan als begeleiding bij de nieuwe Twin Peaks. Dat geldt ook voor het debuutalbum van de Griekse muzikant Constantine Skourlis. Hij maakte met Hades een soundtrack voor een wereld waarin het licht langzaam dooft. Zijn ontredderd klinkende strijkers zouden door een band à la Godspeed You! Black Emperor gespeeld kunnen zijn, maar ze kunnen ook op elektronische wijze zijn opgeroepen. Deze ambient is ongeschikt om vrijblijvend op de achtergrond af te spelen, vooral wanneer het allesbehalve lege Emptiness passeert, Constantine uit de spelonken van het onderbewustzijn kruipt en de luisteraar opschudt met brakende elektronica die halverwege het nummer als lava naar boven komt borrelen.

Terug van weggeweest

It Dockumer Lokaeltsje – Tonger (Friese avant-garde-schavuiten keren na dertig jaar terug met een nieuwe plaat)
De Fabriek – Terugkeren (eerste vinyluitgave van de Zwolse experimentalisten sinds Tempest uit 1994)


Heruitgaven en compilaties

Un Uomo Da Rispettare

Vermoedelijk heb ik in 2017 meer heruitgaven gedraaid dan nieuwe albums. Er is zoveel bijzonders uit het verleden te herontdekken dat voor nieuwe platen eigenlijk geen ruimte is. Obscure soundtracks uit Europese cultfilms, experimentele library music en onbekende elektronische pioniers vind je bij Finders Keepers RecordsMannequin Records doet graag opgravingen in de uithoeken van de jaren tachtig. De gevarieerde catalogus van Superior Viaduct bevat onder meer platen van Suicide en The Fall, vooruitstrevende bands uit Nieuw-Zeeland, herontdekking Basil Kirchin, noise van supergroep Nazoranai (Keiji Haino, Oren Ambarchi en Stephen O’Malley) en jazz van John en Alice Coltrane en Bill Dixon. Allemaal op vinyl uiteraard. En laten we vooral We Release Whatever The Fuck We Want Records niet vergeten. De meeste platen in onderstaand lijstje vond ik in de schappen van Rush Hour aan de Spuistraat.

10. Emmanuelle Parrenin – Maison Rose (1977)
9. Bruno Spoerri – Voice Of Taurus (1978)
8. Din A Testbild – Programm 4 (opgenomen in 1983 en indertijd door toenmalig label geweigerd)
7. Midori Takada & Masahiko Satoh ‎– Lunar Cruise (1990)
6. Life Garden – Songs From The Other Side Of Emptiness (1991-1994)
5. The Bill Dixon Orchestra – Intents and Purposes (1967)
4. C-Schulz – 10. Hose Horn (1990)
3. Studio 12 (Recordings 1980-1984)
2. Brother Ah – Divine Music
1. Ennio Morricone – Un Uomo Da Rispettare (1972)


Videoclip van het jaar

De beeldcompositie, het kleurgebruik, de performance, de montage, de locatie (is dat een begraafplaats op de achtergrond?), de manier waarop de camera beweegt, de plaatsing van de muzikanten binnen het decor, de manier waarop zanger Peter Sijbenga slaap uit zijn ogen wrijft – beter kun je het niet krijgen. Misschien had je hem zelf al herkend: de zanger aan de rechterzijde is inderdaad filmjournalist Fritz de Jong.


Bijzondere concerten in Amsterdam en soms daarbuiten (met links naar de volledige recensies)

This Is Not This Heat

10. Linda Sharrock op Le Guess Who in Utrecht (12 november)
Het vocabulaire van de Amerikaanse jazzzangeres Linda Sharrock is sinds een beroerte in 2009 noodgedwongen beperkt tot uitgerekt wa’s en wo’s. Haar oerkreten klonken op de derde en laatste dag van het festival Le Guess Who in Utrecht als dialogen uit de Franse anarchistische film Themroc uit 1973. Je kon ze interpreteren als basale uitingen van woede, frustratie of pijn. Sharrock maakte indruk met haar gelegenheidsband, niet omdat ze de mooiste muziek van de dag voortbracht, maar omdat ze op deze festivaldag de meest radicale muzikant was.
Video.

9. The Dwarfs Of East Agouza in OCCII (4 september)
Het trio The Dwarfs Of East Agouza uit Caïro speelde een vrije, rockende set improvisaties met afwijkend gestemde instrumenten. De grillige bluessolo’s van gitarist Sam Shalabi lieten Noord-Afrikaanse invloeden horen zonder toevoeging van obligate Arabische toonladders. Ergens halverwege het optreden pakte Alan Bishop zijn saxofoon op, maar in plaats van op het instrument te spelen bracht hij de microfoon op mondhoogte en improviseerde hij zingend in een ter plekke bedachte brabbeltaal. Het spontane zangintermezzo maakte zowel de toehoorders als de zanger zelf aan het lachen. De afstand tussen band en publiek werd daardoor nog kleiner dan het al was.

8. The Space Lady in OCCII (13 juni)
OCCII is dé plek in Amsterdam voor alle mogelijke variaties op punk, new wave, experimenteel, elektronisch en noise. Op 13 juni waren voor de verandering opeens liedjes van onder meer The Beatles en Golden Earring te horen tijdens het tweede bezoek van The Space Lady uit Californië. Er kwamen veel liedjes voorbij waar ik normaal gesproken niet uit vrije wil naar zou luisteren. The Space Lady voerde onder meer het uitgeleefde Imagine uit, niet om gemakzuchtig te scoren maar omdat ze nog steeds oprecht gelooft in de boodschap van John Lennon. Een deel van het publiek was lange tijd onrustig, totdat de muzikant uit haar elektronische comfortzone trad en op akoestische gitaar het liedje Oh Brave New World speelde. Ze had het in november 2016 geschreven naar aanleiding van de verkiezingsoverwinning van Donald Trump. Het lukte haar om iedereen zachtjes mee te laten zingen en een gevoel van saamhorigheid te creëren in onzekere tijden.

7. Xiu Xiu in Bitterzoet (24 mei)
Zanger/gitarist Jamie Stewart van Xiu Xiu had niet helemaal zijn avond. Zijn gemoedstoestand maakte het optreden in Bitterzoet extra spannend. Stewart verloor tussen twee nummers heel even zijn zelfcontrole en stak geheel onverwachts een felle tirade af tegen de geluidsman achter in de zaal. Stewart had tot dan toe meermaals aangegeven niet tevreden te zijn over het monitorgeluid. Tijdens de kortstondige woedeaanval hield hij zijn aandacht gericht op de gitaarsnaren die hij aan het stemmen was en vervloekte hij de fuckin’ limiter op de monitor. Toen de snaren eenmaal gestemd waren was hij uiteindelijk vooral kwaad op zichzelf omdat hij zich zo had laten gaan. De zwaarmoedigheid van de set werd gerelativeerd met een cover van Sharp Dressed Man. De rednecks van ZZ Top werden op verrassende wijze binnen een homo-erotische context geplaatst.

6. The Irrational Library in Odeon tijdens de Popronde in Alkmaar (10 november)

The Irrational Library

De beste optredens zie je doorgaans in kleine ruimtes waar het publiek noodgedwongen opeengepakt staat. In het Alkmaarse muziekcafé Odeon staat een band doorgaans voor het biljart op nog geen meter afstand van de bar. De bassist van The Irrational Library moest regelmatig even opzij stappen wanneer iemand naar het toilet achter in de zaak moest. Een licht aangeschoten oudere man wilde tijdens een van de nummers een aimabel gesprek met de muzikant aangaan, wat over het algemeen geen goed idee is. Het werd zo warm op deze koude novemberzaterdag dat dichter, vocalist en spreekstalmeester Joshua Baumgarten zijn bovenkleding uit moest doen om verder te kunnen. In zijn teksten combineerde hij verhandelingen over de AH-bonuskaart met protesten tegen de huidige politieke staat van zijn geboorteland. Tegen het einde van de set stond hij boven op de bar te zingen. De vrije begeleiding van bas, drums en afwisselend gitaar en saxofoon deed op een goede manier heel erg aan Morphine denken.

5. Algiers in Paradiso (2 november)
Algiers uit Atlanta mengde in de bovenzaal van Paradiso op krachtige wijze performance met politiek. De geanimeerde zanger/gitarist Franklin James Fisher citeerde uit het roerige verleden, onder meer door zijn vuist omhoog te houden zoals medaillewinnaars Tommie Smith en John Carlos deden tijdens de Olympische Spelen van 1968 in Mexico. Het slavernijverleden echode in het nummer Cleveland in de vorm van een slavenkoor dat als een spookverschijning uit de apparatuur van bassist Ryan Mahan opsteeg. Meerdere keren zakte Fisher door zijn knieën om zijn gitaar te bespelen op dezelfde wijze als Jimi Hendrix. Fischer hoefde gelukkig niet zijn instrument in de fik de steken om voor vuurwerk te zorgen.

4. Circle op Southern Lord Festival in de Melkweg (29 oktober)
Het meest spraakmakende optreden tijdens het Southern Lord Festival in de Melkweg was ongetwijfeld dat van het Finse gezelschap Circle. Hun muziek is sinds de oprichting in 1991 niet vast te pinnen op één genre of stijl. Het liefst spelen de Finnen prog-rock, folkrock, metal en avantrock in één en hetzelfde nummer. De muzikanten zijn technisch zo goed onderlegd dat ze hun ingewikkelde partijen kunnen combineren met het parodiëren van rockshowclichés. Magere toetsenist Mika Rättö had in zijn bruine leren jack en lange spandex broek een centrale rol als paljas en kruising tussen Freddie Mercury en Raspoetin. Hij wisselde zijn spel af met balletposes en amoureuze onderonsjes met beervormige bassist, oprichter en enige originele bandlid Jussi Lehtisalo. Alle tentoongespreide gekte op het podium stond een soepele uitvoering geenszins in de weg.

3. The Ex in OT301 (13 juli)
Je doet jezelf tekort als je niet naar The Ex gaat wanneer deze band bij je in de buurt speelt. Het zomerse optreden in OT301 was bij voorbaat extra aantrekkelijk omdat de band voor het eerst ten overstaan van vrienden, bekenden en fans hun nieuwe set uitprobeerde. Sommige mensen hadden er een paar uur rijden met de auto voor over om dit niet te missen. Han Bennink had zijn hond meegenomen en zag vanuit de verte dat het goed was. Een paar maanden later bleek in dB’s in Utrecht dat alle nieuwe nummers binnen korte tijd hun definitieve basisvorm hadden gevonden. Je kunt ze ook horen op het nieuwe album dat in 2018 verschijnt.

2. Sleaford Mods in de Melkweg (4 mei)
Op papier had dit eigenlijk nooit een geweldig optreden kunnen zijn, want het enige wat muzikant Andrew Fearn van het Britse duo Sleaford Mods doet is zonder microfoon meezingen met bijna alle teksten van vocalist Jason Williamson terwijl hij zijn flesje bier op kruishoogte ritmisch laat bungelen. Alle tracks zijn op de laptop vastgelegd; een druk op de aan- en uitknop is voldoende om het volgende nummer te starten. Alleen een computercrash of een stroomstoring kan roet in het eten gooien. En toch is het geen moment saai om naar de twee muzikanten te kijken. Vooral de bezeten Williamson is vanwege zijn ongecontroleerde bewegingen iemand waar je de blik moeilijk van kunt afwenden. Zijn straatpoëzie klinkt als een geëngageerde Gilles de la Tourette-aanval. De felle woordenstroom wordt ondersteund door rake beats die in de uitverkochte Melkweg Max voor massale ongecontroleerde bewegingen bij het publiek zorgden.

1. This Is Not This Heat – ReWire Festival in Den Haag (2 april)
Welk jaar is het? vraagt Dale Cooper in de laatste aflevering van het allerlaatste seizoen Twin Peaks. Die vraag heb ik me in 2017 ook een paar keer gesteld, onder meer tijdens ReWire in Den Haag. Het beste optreden dat ik het afgelopen jaar zag was van een band die ik in 1981 ontdekte en indertijd nooit live had gezien. Op het ReWire brachten de twee nog levende leden van This Heat samen met nieuwe bandleden me weer helemaal terug naar een tijd waarin een nucleaire oorlog aanvoelde als een reëel gevaar. Het meest schokkende aan het optreden was dat alle songteksten niets aan actualiteit hebben ingeboet.


Hoogtepunten in de bioscoop

15. A Ghost Story
14. Loveless
13. Dunkirk
12. Nocturama
11. On Body And Soul
10. Aquarius
9. In The Crosswind
8. Manifesto
7. American Honey
6. Moonlight
5. Get Out
4. Una Mujer Fantástica / A Fantastic Woman
3. The Square
2. Good Time
1. Paterson

De Verenigde Staten is sinds november 2016 weer een iets minder geliefd land en toch staan er dit keer meer Amerikaanse en Amerikaans georiënteerde films in de eindlijst dan in voorgaande jaren. Het zijn overigens geen typische Amerikaanse films. Moonlight is meer verwant met Wong Kar-wai dan met Hollywood. Andere films laten de schaduwzijde van de VS zien, zoals de illusie van vrijheid binnen een kapitalistisch systeem (American Honey van Britse regisseuse Andrea Arnold) en het chronische racisme (horrorfilm Get Out).  Ook Good Time is de juiste film op het juiste moment. De criminele Connie Nikas (Robert Pattinson) is net als Trump een narcistische performer die de wereld ziet als een toneel waarop hij de centrale rol speelt. Connie is niet in staat om onderscheid te maken tussen fantasie en werkelijkheid en daarom ook niet in staat de gevolgen van zijn acties te overzien. Ik kies voor Paterson als beste film van 2017 omdat Jim Jarmusch zich daarin op kalme wijze verzet tegen de vluchtige Snapchat-, wegwerp- en blockbustercultuur en rustig de tijd neemt om de wereld te observeren en woorden te vinden om te beschrijven waarom het leven toch de moeite waard is.

Bubbling under (in willekeurige volgorde): Ascent, Insyriated, Jackie, Manchester By The Sea, The Party, 120BPM, Daphne, Aloys, Summer Of 1993, Vazante, Poesía Sin Fin, The Nile Hilton Incident, The Death of Louis XIV, Raw, The Happiest Day In The Life Of Olli Mäki en 20th Century Women.

Al eervol vermeld in de jaarlijsten van 2016: Train To Busan en Certain Women.

Extra bijzondere visuele ervaringen in 2017: 2001: A Space Odyssey op 70mm in EYE en Bladerunner 2049 in IMAX 3D.


Ergernissen in de bioscoop

Star Wars: The Last Jedi

Er is veel mis met Star Wars: Episode VIII – The Last Jedi. De verwachtingen die de geïnspireerde reboot The Force Awakens (2015) had opgeroepen werden niet waargemaakt. J.J. Abrams was duidelijk een fan van de oorspronkelijke Star Wars uit 1977. Zijn opvolger Rian Johnson, maker van het rampzalige The Brothers Bloom (2008), haat de Star Wars-franchise. Je kunt de wisseling van de wacht vergelijken met Obama die de sleutel van het Witte Huis aan Trump heeft gegeven. Het emotionele weerzien met held Luke Skywalker in de slotscène van de vorige film wordt in The Last Jedi gevolgd met een grap waaruit geen enkel respect blijkt voor de originele serie uit 1977-1983. Luke gooit het hem aangereikte heilige lichtzwaard achteloos weg alsof het een bananenschil is en reduceert The Force Awakens met dit lollig bedoelde moment tot een hele lange aanloop naar een flauwe punchline. Vanaf die scène heb ik de rest van de film met grote tegenzin uitgekeken in zinloos 3D.

[Spoiler!] Er is nog een ander, niet onbelangrijk bezwaar te noemen tegen de humor die Luke Skywalker door het script wordt opdrongen. Neem bijvoorbeeld zijn rentree op het slachtveld, aan de rand van een zoutwoestijn op de planeet Crait. Zijn komst betekent een hereniging met oude bekenden onder wie zus Leia Organa. Hun hernieuwde ontmoeting is geen onbelangrijk moment, want de twee hebben elkaar waarschijnlijk 35 jaar geleden voor het laatst gezien. Rian Johnson kiest ervoor om de scène klein te houden, wat ik op zich prima vind, want uitgebreid sentimenteel gedoe houdt het verhaal alleen maar onnodig op. Wat ik niet te harden vind zijn de vette knipoog richting C-3PO en de eerste woorden die Leia grinnikend tegen Luke zegt: I know what you’re gonna say. I changed my hair. Het verzet heeft onder leiding van Leia zojuist een grote nederlaag geleden tegen het Galactisch Keizerrijk. Het grootste deel van de vloot is vernietigd en er zijn minstens duizenden dodelijke slachtoffers te betreuren. Blijkbaar is dat een ideale gelegenheid om te keuvelen over een kapsel. Als dat humor is dan is het humor van het misplaatste soort en volledig out of character.

De overige bezwaren worden op YouTube op vermakelijke wijze vrijwel allemaal opgesomd door de Canadese verslaggever Roz Weston.

Enkele miskleunen van 2017 op een rijtje (in willekeurige volgorde en niet compleet)


Filmkassiekers voor in de thuisbioscoop (alfabetisch)

  • The Breaking Point (Michael Curtiz, 1950)
  • The Fabulous Baron Munchausen / Baron Prásil (Karel Zeman, 1962)
  • Kill, Baby… Kill! (Mario Bava, 1966)
  • Miracle Mile (Steve De Jarnatt, 1988)
  • Der Müde Tod (Fritz Lang, 1921)
  • Multiple Maniacs (John Waters, 1970)
  • My 20th Century (Ildikó Enyedi, 1989)
  • Pulse (Kiyoshi Kurosawa, 2001)
  • One-Eyed Jacks (Marlon Brando, 1961)
  • Witchhammer (Otakar Vávra, 1970)

Recente juweeltjes in de thuisbioscoop

  • The Levelling
  • Suntan
  • Okja
  • On The Beach At Night Alone
  • Two Lovers and a Bear
  • Malgré La Nuit

Documentaires (bioscoop en thuis)

8. Kedi
7. Cameraperson
6. City Of Ghosts
5. Jim & Andy: The Great Beyond – Featuring a Very Special, Contractually Obligated Mention of Tony Clifton
4. Homo Sapiens
3. The Work
2. I Am Not Your Negro
1. Visages, Villages
Visages, Villages is een documentaire die aan het oppervlak heel luchtig en licht lijkt. De ontmoeting tussen regisseuse Agnès Varda en fotograaf JR is meer dan een vrolijk onderonsje tussen twee generaties. Een van de thema’s in de film is verlies van het zicht. De ogen van Varda gaan hard achteruit en wat is er erger voor een filmmaker dan blindheid? Ogen zijn het centrale motief van de film, vanaf de immense ogen op gebouwen op een fabrieksterrein tot de ogen van JR die hij constant achter een zonnebril verborgen houdt. Varda heeft ons met haar films op een andere manier naar de wereld leren kijken en nu leert JR hoe Varda zelf naar de wereld kan kijken met ogen die steeds minder goed functioneren. Wij kijken en leren mee.


Het betere bingewatchen in 2017

This is the water and this is the well. Drink full and descend. The horse is the white of the eyes and dark within.

7. Big Little Lies
6. Master Of None S02
Hoogtepunten: de citaten uit Bicycle Thieves (1948) in The Thief (Ep1), het geluid dat minutenlang wegvalt in New York, I Love You (Ep6) en de gehele aflevering Thanksgiving (Ep8). De romantiek in de laatste twee episodes kon mij minder bekoren.
5. The Deuce
4. Fargo S03
The problem is not that there is evil in the world, the problem is that there is good. Because otherwise, who would care?
3. Top Of The Lake: China Girl
2. The Handmaid’s Tale
1. Twin Peaks

De glorieuze terugkeer van Twin Peaks was tegelijkertijd een afscheid. Enkele reeds lang geleden overleden acteurs keerden nog heel even terug als herinnering en eerbetoon. De demonische entiteit Bob openbaarde zich in de vorm van Frank Silva (1950-1995) alleen in flashbacks. In de derde aflevering zweefde het hoofd voorbij van Don S. Davis (1942-2008) in de rol van Major Garland Briggs. Andere acteurs overleden tijdens of vlak na de draaiperiode. Harry Dean Stanton verliet ons niet lang nadat de laatste aflevering werd uitgezonden. We zagen ook voor het laatst Miguel Ferrer (1955-2017) als de sarcastische FBI-man Albert Rosenfield. Het ontroerendst waren de scènes met de zichtbaar zieke Catherine Elizabeth Coulson (1943-2015) als de Log Lady. Vanuit het hiernamaals zocht ze bezorgd telefonisch contact met ons.

Twin Peaks was ook het afscheid van David Lynch als filmmaker. Hij had al laten weten nooit meer een speelfilm te maken en ik zie hem ook niet terugkeren naar televisie. Lynch had in The Return alle gelegenheid om uitgebreid terug te kijken naar en te putten uit zijn rijke oeuvre. Je zou de kotsende dubbelganger van FBI Special Agent Dale Cooper (Kyle MacLachlan) kunnen beschouwen als een directe verwijzing naar zijn eerste korte film Six Figures Getting Sick uit 1966.

Vrijwel iedereen is het erover eens dat episode acht (Gotta Light?) hét televisiehoogtepunt was in 2017. Er was dit jaar geen speelfilm die me in de (bioscoop)stoel deed bevriezen en letterlijk deed duizelen als die episode. De ontploffende atoombom was niet alleen een verwijzing naar de eerste atoomontploffing tijdens een test in New Mexico op 16 juli 1945, maar ook een herinnering aan het nucleaire gevaar dat ons tegenwoordig nog steeds boven het hoofd hangt. Het ultieme kwaad staat op het punt om ons allemaal te vernietigen. Hij heeft de vorm van een zwartgeblakerde houthakker die op zoek is naar een vuurtje. De houthakker kaapt elf jaar na de atoomontploffing een radiostation en hypnotiseert de luisteraars met een geheimzinnige boodschap. Heeft David Lynch met de herhalende boodschap geprobeerd om ook ons collectief te hypnotiseren? En wat zijn op langere termijn de effecten van die hypnose?

10 thoughts on “Jaarlijstjes 2017: hoogte- en dieptepunten muziek en film

  1. Mooi lijstje weer Gert. Ik luister best wel wat muziek in het jaar, maar de meeste artiesten in jouw lijstje ken ik niet. In the Crosswind staat inmiddels hoog op mijn lijstje. Good Time vond ik ook geweldig. Je zegt dat je dit de beste film van het jaar vindt, maar Paterson (ook geweldig) staat op 1. Klopt dat?

    • Good Time stond lang op de nominatie voor de eerste plek, maar Paterson is het inderdaad uiteindelijk geworden. In jullie muzieklijstje van 2017 staat voor mij ook nog veel dat me de moeite waard lijkt om in 2018 alsnog te gaan ontdekken.

  2. de beste wensen!

    ” Een licht aangeschoten oudere man wilde tijdens een van de nummers een aimabel gesprek met de muzikant aangaan, wat over het algemeen geen goed idee is.”

    haha geweldig 🙂

    over het biosjaar zijn we het aardig eens zo te zien!

    Starwars interesseert me sowieso niet, maar breder gezien (en je stuk lezend) kun je wel stellen dat de film na eindeloze reboots, retouches, en weet ik het, onherroepelijk en definitief in een postmoderne kuil is gedonderd.

    heel benieuwd naar Visages, Villages.

    En natuurlijk naar de 20 filmtips die ik uit de rest van de lijst ga delven 🙂

    Totaal obscuur terzijde, in Duolingo Frans komt een zinnetje langs, dat ik altijd heel poetisch vind.

    Je lis, malgre la nuit.

    misschien moeten ze er eens een dark ambient plaat van/over maken.

  3. Wat een enorm rijk overzicht Gert. Er is zoveel om potentieel op in te haken dat ik dat hier niet eens ga proberen.

    Wel bemerk ik dat er op muzikaal vlak nog veel te ontdekken valt. Ik beschouw mezelf als breed georiënteerd, maar moet tot mijn schaamte toch bekennen dat ik de grootste hoeveelheid van het genoemde werk niet ken.

    Met al die films, ik noemde het ook al in m’n jaaroverzicht, moesten de series helaas wijken. Grotendeels dan, want alles buigt voor the Return. Ook voor mij was ‘Gotta Light?’ hét hoogtepunt. Ik mag alleen maar hopen dat Lynch na dat perfecte einde de verleiding weerstaat toch aan een vierde seizoen te beginnen. Ik hoorde tóch van alles buzzen kort na afloop.

    Qua films zitten we voor het grootste deel wel op één lijn. Enkel Song to Song vond ik fantastisch en Good Time vond ik goed, maar niet zó goed.

    Misschien is dit de beste vraag: welk werk zou ik uit dit hele overzicht moeten prioriteren? Dan ga ik dat noteren:)

    • Wat muziek betreft volg ik een eigen(wijze) weg die bewust vaak ver van de mainstream ligt verwijderd. Sinds de komst van internet is dat alleen maar erger geworden. Uit het albumlijstje zou je b.v. kiezen voor de elektronische muziek en Twin Peaks-sfeer van GAS. Als je op zoekt bent naar intense liedjes kun je Circuit des Yeux proberen. Niet iedereen kan tegen de stem van zangeres Haley Fohr, maar als je gewend bent aan Scott Walker en chanteuse Nico dan moet dat geen probleem zijn. Zet vooral Algiers op als je geëngageerd wilt rocken. Klik in de lijst op de titels als je meer wilt horen en/of zien.

      Van de heruitgaven zullen de Franse folkzangeres Emmanuelle Parrenin en de soundtrack van Morricone je wel kunnen bekoren. Een van de indrukwekkendste filmklassiekers die ik dit jaar in de thuisbioscoop zag was Witchhammer uit voormalig Tsjecho-Slowakije, misschien wel de heftigste film over de middeleeuwse heksenjacht die ik ken. Op Blu-ray uitgebracht door het Britse label Second Run.

  4. Wow, dat is een erg volledig overzicht. Heb voornamelijk naar de films gekeken en weet dat we qua smaak heel andere dingen leuk vinden. Maar Good Time, American Honey, Moonlight, Manifesto, Get Out zijn toch wel titels die ik ook erg goed vond. Normaliter kijk ik erg veel documentaires, maar dit jaar zijn het er niet zo veel geweest. Van je lijst heb ik alleen I’m Not Your Negro gezien. Heb nog al wat in te halen dus 😉

    • Afgelopen jaar heb ik ook minder documentaires gezien, dus wat dat betreft ben je niet de enige die nog het een en ander heeft in te halen in 2018. Een van die documentaires is de veelgeprezen reeks The Vietnam War, maar die duurt bij elkaar maar liefst 16 uur en 30 minuten. Ik ben benieuwd of dat gaat lukken met alle interessante nieuwe films die de komende tijd op ons af komen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *