Een bekende stem draagt aan het begin van I’m The Same, I’m An Other een gedicht voor dat eindigt met de woorden uit de titel. Later zien we zijn gezicht op een gekopieerde hoesfoto en in fragmenten uit een documentaire op televisie. Trompettist en zanger Chet Baker maakt een paar keer postuum zijn opwachting in de film. Hij is een indirecte katalysator in een drama dat heeft plaatsgevonden voordat I’m The Same, I’m An Other is begonnen. De film is een lange, 109 minuten durende nasleep.
De Hongaar Szabolcs (Zoltán Miklós Hajdu) heeft een cd bij zich van Chet Baker, gekregen van de moeder van de kleine Tess (Kimke Desart). Hij heeft ook een brief van Baker op zak die de trompettist ooit aan de moeder heeft geschreven. Szabolcs lijkt in de verte een beetje op een jonge Chet Baker, maar dan met lang haar en een baardje. Misschien is moeder vanwege de gelijkenis een relatie met de Hongaar aangegaan, wat heeft geleid tot een familiedrama. Hoe het achtergrondverhaal precies in elkaar steekt moet de kijker zelf zien te raden aan de hand van de brief, foto’s en krantenknipsels. Voor het precieze verhaal kan het geen kwaad eerst Caroline Strubbe’s vorige film Lost Persons Area (2009) (opnieuw) te bekijken. Het is te lang geleden om me die film spontaan voor de geest te halen.
De man is met het meisje op de vlucht. Hij weet met haar de Britse kust te bereiken en huurt een vakantiehuisje aan de kust van Kent. Het zomerseizoen is allang voorbij. De meeste attracties zijn gesloten. Een grauwe blauwe sluier van regen maakt de plek extra troosteloos. Szabolcs gaat af en toe het plaatsje in voor boodschappen. Tess moet binnen blijven achter een gesloten deur. Het meisje creëert onder het bed in haar tijdelijke slaapkamer een eigen wereldje met hulp van objecten als foto’s, aardappelschillen en andere gevonden voorwerpen. Tess is niet vrijwillig met de Hongaar meegegaan. Ze protesteert door nauwelijks te eten en zichzelf te fysiek pijn te doen, maar roept niet om hulp wanneer de eigenaresse van het huisje een paar keer aanklopt. Andere passanten zijn een spreeuw en een jong katje die door een open raam naar binnen glippen. De twee dieren zorgen samen voor meer drama dan de twee hoofdpersonages.
Het kleine beetje verhaal dat de film te bieden had is in Kent volstrekt tot stilstand gekomen. Szabolcs en Tess hebben niet echt een band met elkaar. Ze praten nauwelijks en communiceren af en toe met behulp van scrabbleletters. Door de onduidelijkheid over hun achtergrond en hun apathische gedrag is het erg lastig heel lang geïnteresseerd te blijven in wat ze allemaal doen en wat ze allemaal niet doen. De kijker moet niet alleen hun achtergrondverhaal zelf invullen, maar ook het huidige verhaal, want de twee personages geven niets prijs over hun gevoelens. Het gebrek aan interactie wordt gecompenseerd door grote aandacht te besteden aan kleine handelingen. Die leiden echter niet tot diepere inzichten en beginnen na verloop van tijd te vervelen. De late toenadering is waarschijnlijk dramatisch bedoeld, maar komt vrij plompverloren uit de lucht vallen.
Het komt voor de film wel heel goed uit dat tijdens het verblijf in Kent op de Britse televisie heel toevallig de Chet Baker-documentaire Let’s Get Lost (Bruce Weber, 1988) wordt uitgezonden. Die titel zou een beter alternatief zijn geweest in plaats van I’m The Same, I’m An Other en had misschien meer publiek getrokken. Ik was de enige bezoekers tijdens de voorstelling die ik deze week bijwoonde. Dat overkomt me zelden in Amsterdam.
5/10