I’m Still Here (Casey Affleck, 2010)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

stillhere

I’m Still Here probeert iets te zeggen over hoe media met beroemdheden omgaan. Wat de makers precies te melden hebben, ontgaat me een beetje.

Het regiedebuut van acteur Casey Affleck is vooral een omgekeerde variant op Borat (2006). In plaats van voorbijgangers in de zeik te nemen, wordt in I’m Still Here het hoofdpersonage (acteur Joaquin Phoenix) zelf slachtoffer van een poets. Het pijnlijke is dat het een poets betreft die de acteur zelf heeft gebakken. JP kukelt zogezegd in zijn eigen kuil.

Affleck volgt zijn maatje met een cameraploeg en legt aan het begin van de semidocumentaire vast hoe de acteur in de wandelgang aan een verslaggever verklapt voorgoed te stoppen met acteren om zich volledig toe te leggen op een carrière als rapper. Het nieuwtje verspreidt zich razendsnel en iedereen denkt hetzelfde: die Joaquin Phoenix zit ons flink in de maling te nemen. Het feit dat niemand in de grap trapt, draait de film bij voorbaat de nek om. In plaats van snelle conclusies te trekken en het project te staken, proberen de makers de grap krampachtig en uit alle macht vol te houden tot ver na de aftiteling, inclusief geforceerde plotwending waarbij de acteur de klikspaan ontmaskert binnen de eigen gelederen.

Joaquin Phoenix zet zichzelf angstaanjagend neer. Hij heeft dezelfde baardgroei als Gonzo in Fear And Loathing In Las Vegas (1998), maar is minder aaibaar dan Benicio Del Toro’s personage. Het onbeschaafde feestbeest verlaagt zich welbewust tot een cokesnuivende hoerenloper met een groot gebrek aan zelfreflectie. I’m Still Here is karakterzelfmoord op speelfilmlengte. De acteur laat zelfs letterlijk op zich schijten. De zelfgeseling is nog pijnlijker om naar te kijken dan de zweepslagen die het titelpersonage te verduren krijgt in The Passion Of The Christ (2004).

Het duurt lang voordat de film toch nog grappig wordt. De paar hoogtepunten zitten in het laatste half uur. Een daarvan is de lang uitgestelde ontmoeting met Sean ‘P. Diddy’ Combs, de beoogde producer van Phoenix’ album. De lichte barsten die in het stalen gezicht van de producer verschijnen tijdens het aanhoren van een demo, zijn het uitzitten van de hele onderneming best waard. Nog grappiger is Phoenix’ beruchte schuchtere bijdrage aan de talkshow van David Letterman en de parodieën die daarop volgen, maar die momenten zijn allemaal al lange tijd in ruime mate te bewonderen via YouTube. Op dezelfde videosite is te zien hoe JP bij een vervolgbezoek aan Letterman probeert uit te leggen hoe het allemaal zo gekomen is. Het lachen klinkt ditmaal nogal ingeblikt.

6/10