IFFR (3): Heaven Knows What (Benny & Josh Safdie, 2014)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

heavenknowswhat2

In de jaren negentig werd de zelfkant van New York door de lokale overheid zoveel mogelijk weggemoffeld en uit het zicht gehouden. Heaven Knows What laat zien dat het leven aan de rafelrand van de stad onverminderd doorgaat. Junkie Arielle Holmes speelt zichzelf in de verfilming van haar ongepubliceerde boek Mad Love In New York City. De tegenspelers zijn voornamelijk gecast uit haar verslaafde vriendenkring. Een enkeling heeft het eindresultaat niet gehaald.

Junkieverdriet levert in films altijd dezelfde treurige taferelen op. Naast de verplichte close-ups van naalden in aderen keren vaak scènes terug waarin een bleke junkie onrustig over straat loopt in dezelfde ongewassen tweedehands kleding. Hij is zo gefixeerd op zoek naar geld of heroïne dat hij zich nauwelijks bewust is van de mensen om hem heen. Het enige opvallende verschil tussen de personages in Heaven Knows What en de drugsgebruikers in klassiekers als Midnight Cowboy (1969), Dusty and Sweets McGee (1971), The Panic In Needle Park (1971) en Trainspotting (1996) is dat ze in de nieuwe film mobiele telefoons gebruiken.

Je zou denken dat voor liefde geen tijd en plaats is, omdat drugs het liefdesgevoel verdoven. De relatie die de broze Harley (Arielle Holmes) heeft met Ilya (professioneel acteur Caleb Landry Jones) is dan ook uiterst complex. Het verhaal komt aan het begin van de film direct in een stroomversnelling als Ilya Harley uitdaagt als teken van liefde haar polsen door te snijden. Hij schrikt als ze dat ook daadwerkelijk doet. Terug uit de kliniek gaat de jonge vrouw een relatie aan met junkie en dealer Mike (Buddy Duress). Hun liefde bestaat voornamelijk uit zakelijke transacties, gelardeerd met ruzies over geldgebrek en extra porties drugs.

heavenknowswhat

Filmmakers Benny en Josh Safdie volgden in Go Get Some Rosemary (2009) de verwarde New Yorkse vader Lenny, gespeeld door Ronald Bronstein. Bronstein schreef het script voor Heaven Knows What en net als in de eerdere film hebben de regisseurs gekozen voor een documentaire vorm die net zo rusteloos is als de personages. Het realisme wordt verstoord door een sporadische maar wel nadrukkelijk aanwezige elektronische score waarin onder meer Tangerine Dream en Isao Tomita zijn verwerkt. De abstracte elektronica doet soms heel erg denken aan de muziek in de klassieke sciencefictionfilm Forbidden Planet (1956) en dat is eigenlijk best wel toepasselijk, want het verhaal van de junkies in New York City lijkt zich ook af te spelen op een andere planeet.

In de parallelle wereld waar de junkie zich in bevindt bestaat de buitenwereld niet. Het enige wat telt is het volgende shot en de moeite die gedaan moet worden om genoeg geld bij elkaar te ronselen voor het scoren van dope. Dat levert geen fraaie shots op, want schoonheid is afwezig in het junkieleven. De camera filmt de bleke, verweerde koppen in veel rauwe close-ups. De makers leggen slechts vast en vellen geen oordeel over hun personages. Wegkijken is de gemakkelijkste optie en dat doen de toevallig in beeld lopende passanten dan ook massaal.

7/10

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *