IDFA 2007 (2): Hear And Now (Irene Taylor Brodsky, 2007)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

hearandnow

Voor het winnen van de publieksprijs tijdens het IDFA moet een documentaire op zijn minst vertederende hoofdpersonages bevatten. Hear And Now van Irene Taylor Brodsky behoort tot die categorie en prijkt daarom op moment van schrijven hoog in de stemlijst.

In de film maken de ouders van de regisseuse op hun 65ste een drastisch besluit. Na een lang doof leven wagen ze een operatie en laten ze een cochleaire implantatie (C.I.) inbrengen. Door middel van dit apparaatje kunnen ze eindelijk horen. De film volgt hun traject vlak voor de ingreep tot en met een jaar daarna en legt vast in hoeverre de beslissing wel zo verstandig is geweest.

Paul en Sally Taylor bruisen van levenslust, wat al blijkt uit de familiefilmpjes op 8mm. Met dit materiaal schetst Taylor Brodsky een bondige levensgeschiedenis van haar vader en moeder. De twee ontmoetten elkaar voor het eerst als kinderen op een vers opgericht doveninstituut. Tijdens de daaropvolgende studietijd, elk afzonderlijk op een high school, merkten ze pas hoezeer ze buitenstaanders waren in de wereld der horenden. De twee lotgenoten zochten elkaar weer op, trouwden en zorgden liefdevol voor hun drie, volledig horende kinderen. Paul werd een succesvol ingenieur en vond in de jaren zestig een apparaat uit waarmee doven via de telefoon konden communiceren.

De recente filmbeelden tonen hoe vitaal de oudjes zijn en hoe positief ze in het leven staan. Hun gevoel voor humor werkt aanstekelijk. Zie ze afzonderlijk in de auto zitten: ma met de radio op maximaal volume om keiharde hardrock te kunnen voelen over de autospeakers en pa met een digitaal apparaat om mailtjes te kunnen verzenden terwijl hij zijn blik half op de weg heeft. De vrolijkheid loopt een deuk op als na de onomwonden in beeld gebrachte operatie blijkt dat het horen van geluid niet automatisch leidt tot een gelukkiger leven.

De psychische omslag levert veel emotionele momenten op, en dat komt hard aan na de optimistische eerste helft. Het gesnif en het voorzichtig geritsel van papieren zakdoekjes is niet van de lucht in de filmzaal. Zelfs het publiek dat niet wil huilen wordt week bij het horen van de manipulatieve filmmuziek. De harten smelten volledig wanneer na afloop van de voorstelling de regisseuse samen met pa en ma naar voren loopt. Paul en Sally zwaaien monter naar ons en beantwoorden enkele vragen. Het doet deugd te zien dat het toch nog goed met ze is gekomen.