I Am God is een extreem voorbeeld van Tamil cinema. Dit Indiase subgenre is ook bekend onder de naam Kollywood, vernoemd naar de woonwijk Kodambakkam in Madras waar de meeste van dit soort films worden geproduceerd. I Am God draaide tijdens de afgelopen editie van het International Film Festival Rotterdam als onderdeel van het programma House On Fire met recente cinema uit Tamil Nadu. Helaas liet de techniek het nogal afweten.

De plot van I Am God is goed te volgen, zelfs als je geen kennis hebt van het Hindoeïsme. Verder lijkt niets op de films die we normaal gesproken in onze bioscopen te zien krijgen. De pacing wijkt af van de gemiddelde westerse film. Vooral de extra lang aangehouden emotionele uitbarstingen zorgen voor veel oponthoud. Personages kruipen daarbij vaak jammerend over de vloer. Regisseur Bala prefereert visueel spektakel boven karakterontwikkeling en houdt de camera langdurig gericht op lichamelijke gebreken. Exploitatie van fysieke handicaps wordt afgewisseld met vrolijke liedjes.

De film heeft twee hoofdpersonage. We maken eerst kennis met Rudran. Hij is om (bij)geloofsredenen jaren geleden als kind door zijn familie verlaten. De volwassen Rudran leeft als een Aghori, een hindoeïstische asceet in een lendendoek die zich heeft afgekeerd van het moderne leven. Hij kijkt in de meeste van zijn scènes heel erg boos, behalve wanneer hij met de ogen gesloten mediteert terwijl hij op zijn hoofd staat. Acteur Arya speelt het personage als een verveelde, aan hasjverslaafde rockster met een Charles Manson-complex. De manier waarop Rudran met zijn woeste baard en wilde oogopslag wordt geïntroduceerd lijkt op een trailer van een Indiase actiefilm. In de resterende twee uur hangt de man laveloos rond langs de rivier in de nabijheid van een personage zonder ledematen die als een god wordt vereerd. Rudran roept met zijn rauwe stem meerdere keren dat ook hij een god is voordat hij weer een stevige haal neemt van de hasjpijp en vergenoegd kreunt. Verder doet hij opvallend weinig.

Het tweede hoofdpersonage in I Am God is een jonge blinde vrouw (Pooja Umashanka) met de zangstem van een engel. Ze wordt ontvoerd om als bedelares te werken onder het schrikbewind van slavendrijver Thandavan (Rajendran). De paden van de vrouw en Rudran zullen elkaar onvermijdelijk kruizen. Voordat het zover is, besteedt regisseur Bala veel aandacht aan de bedelaarskolonie van Thandavan. Tod Brownings Freaks verbleekt daarbij tot een Disney-familiefilm. De camera verlekkert zich aan het bonte gezelschap mismaakte acteurs en figuranten. Het is niet duidelijk of Bala hen uitbuit of medelijden met hen heeft. De regisseur wendt de blik af wanneer de slachtoffers met bruut geweld onderdrukt worden en neemt vervolgens ruim de rijd om ze te laten kermen. Het is bewonderenswaardig hoeveel plezier de bedelaars onder elkaar hebben ondanks de harde klappen die ze vrijwel dagelijkse opvangen.

Vanuit westerse ogen bekeken is I Am God vooral een curiositeit, een circus sideshow met een minimum aan plot waarbij je van de ene verbazing in de andere valt. De film is korter dan in Bollywood gebruikelijk is, maar zelfs 127 minuten voelen lang aan vanwege de vele muzikale terzijdes en uitgesponnen huilbuien. Het thuispubliek in India denkt daar heel anders over. De film won belangrijke prijzen en wordt door fans via commentaren op YouTube en IMDb hogelijk geprezen, onder meer vanwege het realisme (?).

De filmvoorstelling tijdens het IFFR in Cinerama 5 was nogal een beproeving. Het publiek werd opgescheept met een dvd’tje (Betacam Digi volgens IFFR) van een verweerde filmkopie die vanwege de gebrekkige techniek niet volledig scherp geprojecteerd werd. Elke seconde haperde de dvd-speler lichtelijk zodat geen enkele beweging vloeiend verliep. Meerdere keren werden scheldwoorden vervangen door een pieptoon, wat deed vermoeden dat we naar een gecensureerde versie van de film keken. I Am God had wellicht meer indruk gemaakt als het onversneden vanaf 35mm was vertoond.