Het valt me eigenlijk nu pas op – en het zou me niet verbazen als anderen al eerder op dezelfde gedachte zijn gekomen – dat Mono’s pastorale noiserock uitermate geschikt is als soundtrack bij spaghettiwesterns. De titel van hun laatste album Hymn To The Immortal Wind, met titels als The Battle Of Heaven en Everlasting Light, doet vermoeden dat de Japanners gedreven worden door zaken van spirituele aard, zaken die voor een nuchtere Hollander behoorlijk zweverig en ongrijpbaar zijn. Het enige waar ik aan moet denken tijdens het voorbijtrekken van de zeven tracks zijn broeierige blikken van de goede, de slechte en de lelijke tijdens een finale shootout in een zonovergoten Spaanse zandbakarena. In plaats van Ennio Morricone’s orkest wordt de woestijnstorm ditmaal opgeroepen door plectrums die over versterkte gitaarsnaren tekeergaan.

Hymn To The Immortal Wind is orkestraler dan wat ik me van de eerste Mono-cd’s kan herinneren. Alsof het begeleidende symfonieorkest nog niet voldoende is, wordt de bombast van extra uitroeptekens voorzien middels exploderende bekkens. De spaghettiwestern is tegenwoordig een antiek relikwie, maar als de nazaten van Sergio Leone binnenkort opstaan, hoeven ze niet ver te zoeken voor de ideale filmmuziek.