Voice-overs zijn in veel films vaak een zwaktebod, maar de variant die wordt gebruikt in de televisieserie House Of Cards bevalt me wel. Politicus Francis Underwood (Kevin Spacey) praat namelijk niet alleen tegen ons, maar kijkt tegelijkertijd op indringende wijze recht in de camera. Dat is behoorlijk intimiderend en in de eerste aflevering van het eerste seizoen moest ik er even aan wennen. Underwood neemt ons in vertrouwen en maakt ons getuige van zijn doortrapte methoden om hogerop te komen in het Witte Huis. Gewetenloos speelt hij voor eigen gewin mensen tegen elkaar uit en deinst hij er niet voor terug drastische maatregelen te nemen, zelfs als daarbij slachtoffers vallen. Spacey zet de immorele Underwood neer als een sluwe charmante man die de kijker inpakt met humorvolle cynische commentaren.

Na een korte pauze tussen seizoenen 1 en 2 had ik enige moeite om in de eerste episode van het tweede seizoen de draad weer op te pakken. Het duurde even voordat ik doorhad hoe dat kwam. Het bleek niet aan de inhoud van het verhaal te liggen, maar aan het ontbreken van de voice-over. Underwood lijkt heel lang geen behoefte meer te hebben de kijker rechtstreeks aan te spreken, misschien omdat hij in grote verlegenheid is gebracht na een onverwachte schokkende wending in de plot. Pas als Underwood aan het eind van de aflevering voor de spiegel staat, en hij zijn blik voor het eerst weer onze kant op wendt, weten we twee dingen zeker: dat hij ons niet is vergeten en dat we niet langer meer getuigen zijn. Vanaf deze scène zijn we definitief veranderd in medeplichtigen.