Hereafter (Clint Eastwood, 2010)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

hereafter

Een film met een paranormaal begaafde protagonist is incompleet als hij niet een keer afgeeft op zijn gave met de verzuchting: It’s not a blessing, it’s a curse. De bovennatuurlijke draak Hereafter stelt ons wat dat betreft niet teleur, want de uitspraak wordt zelfs een tweede keer van stal gehaald.

De vertelstructuur waar scenarist Peter Morgan voor heeft gekozen, doet vermoeden dat de basis van Hereafter een miniserie van drie aflevering moet zijn geweest. In de eerste aflevering volgen we de Franse televisiepresentatrice Marie (Cécile De France). Ze overleeft ternauwernood de tsunami van 2004 en heeft tijdens die ervaring een korte blik mogen werpen op het hiernamaals. Ze offert haar carrière op aan een zoektocht naar het bewijs van leven na de dood en stuit op een doofpotaffaire, een gegeven waar de film (wijselijk?) niet verder op in gaat.

De tweede aflevering gaat over de Londense tienertweeling Jesse en Marcus. De oudste van de twee verongelukt, waarna jongere Marcus (afwisselend gespeeld door de Frankie en George McLaren) wil weten waar de geest van zijn broertje rondhangt. Tijdens zijn rondgang langs mediums ontmoet hij louter charlatans, totdat zijn oog valt op de website van George (Matt Damon). Die Amerikaan speelt de hoofdrol in aflevering drie.

Voormalige medium George werkt tegenwoordig in een fabriek en doet in zijn vrije tijd een Italiaanse kookcursus, in een poging een normaal leven te leiden, zonder de druk van de vloek die op hem rust. Op zeer toevallige wijze kruist zijn pad die van de twee personages uit de eerste twee afleveringen. Helaas is Hereafter geen driedelige televisie, maar worden de afleveringen onevenwichtig tot een film van 129 minuten aan elkaar gesmeed.

Na de indrukwekkende, angstaanjagend actuele tsunami aan het begin van de film, is het tamelijk lastig betrokkenheid te voelen bij de drie hoofdpersonages. Als je bijna gewend bent aan de ene affaire, wordt de aandacht afgeleid door de volgende. In de scènes waarin George op aandringen van zijn broer Billy (Jay Mohr) privéseances geeft, flitst het beeld en dreunt de soundtrack kortstondig tijdens de visioenen uit het hiernamaals. Het goedkope horroreffect keert terug bij elke sessie en is zo irritant dat je tegen elke volgende seance op gaat zien. Het vergelijkbare effect leverde in The Dead Zone (David Cronenberg, 1983) in ieder geval nog spanningsverhogende toekomstbeelden op. Pas aan het eind van Hereafter heeft George even een toekomstvisie, maar dat is er dan wel een van het meest zoetsappige soort.

De beste Clint Eastwood op dit moment in de Nederlandse bioscopen is niet Hereafter, maar zijn digitale cameo in de computeranimatie Rango.

5/10