Helium (Eché Janga, 2014)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

helium

Helium is geen goede reclame voor het criminele leven. Een crimineel moet altijd op zijn hoede blijven en heeft een geringe kans op een zorgeloze oude dag. Te oordelen aan de norse kop van topcrimineel Frans Weeling (Hans Dagelet) is er weinig plezier te beleven aan de financiële voordelen die het avontuurlijke boevenbestaan met zich meebrengt. Het huisje op Texel waar Weeling tijdelijk verblijft, is geen vrolijke vakantiebestemming maar een onderduikadres waar hij wacht tot een uit de hand gelopen meningsverschil met een andere bende is opgelost door zijn achtergebleven handlangers.

Helium is geen goede reclame voor Texel. Buiten het zomerseizoen is het een dooie boel op het Noord-Hollandse eiland. Er waait een gure wind langs de gesloten attracties in het vakantiepark. Onderweg naar de dichtstbijzijnde winkel regent het altijd. Weeling doodt de tijd door met zijn bendeleden Elias (Poal Cairo) en John (Manou Kersting) naar het zwembad en de sauna te gaan of te slenteren door de duinen. Leegte keert overal in de film terug: de verlaten stranden, het anonieme lege interieur van het vakantiehuisje, het nieuwe Amsterdamse huis van Weeling waar hij op de galerij nooit buren tegenkomt, het Chinese restaurant waar hij de ruimte deelt met slechts de kinderen van de eigenaar, de onbemande kraampjes op de Albert Cuypmarkt vroeg in de ochtend en de leegte in Weelings ogen. Hij doet net alsof niets hem echt deert en houdt zijn emoties verborgen achter een strakke blik. Ondertussen kan hij niet slapen vanwege de angst.

De leegte in de film komt helaas ook tot uiting in het verhaal. Helium moet het meer van sfeer en mooie beelden hebben dan van een boeiende intrige. De onderhandelingen vinden voornamelijk buiten beeld plaats en als we even een glimp opvangen van Weelings gezette handlanger (een zwijgende korte rol voor volkszanger Peter Beense) blijven de gesprekken onhoorbaar. Het leven lijkt zich meer en meer buiten Frans Weeling af te spelen. Hij is niet meer de bendeleider van weleer. Hij is als de vuurtoren die bewegingsloos toeziet hoe de zee steeds dichterbij komt. Een nieuwe generatie criminelen dient zich aan en zij spelen het spel volgens hun eigen regels. De oude crimineel is overbodig geworden en blijft met lege handen en gesloten verhuisdozen achter.

Hans Dagelet is een fijne acteur met een expressieve kop die het goed doet op het grote scherm. Desondanks blijft Weeling een afstandelijk persoon die geen warme gevoelens oproept. Hij is niet een goede lobbes zoals bijvoorbeeld de oude crimineel die Robert Mitchum speelt in de moderne klassieker The Friends Of Eddie Coyle (Peter Yates, 1973). Omdat het veelal zwijgende hoofdpersonage geen medelijden wenst is het moeilijk om je als kijker in zijn hoofd te verplaatsen. Hij ondergaat gelaten zijn ondergang. Misschien is het maar beter als hij uit zijn lijden wordt verlost.

7/10

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *