Zu (Gabe Serbian en Massimo Pupillo)

OCCII aan de Amstelveenseweg is nog steeds het spannendst programmerende poppodium van Amsterdam. Begin vorige week waren we er getuige van de verstilde experimentele tempelceremonie van het trio Kenney/Kang/Park en afgelopen zaterdag werden we overrompeld door de jazzpunknoise van het Italiaanse Zu.

Voordat Zu begon werd de goed gevulde zaal uitgebreid opgewarmd door de meest recente incarnatie van Gone Bald. De vanuit de hoofdstad opererende noiserockgroep is enkele jaren geleden gereduceerd tot een duo. Op het laatste album Drama Rock doet Marculius the IIIrd nog mee, maar aangezien die drummer in Denemarken resideert wordt gitarist en vocalist Razorblade Jr. tegenwoordig terzijde gestaan door Professor Lutz. Het album werd ten doop gehouden in de vorm van een ‘Official Amsterdam 20 Year Anniversary & ‘Drama Rock’ (10’th official album) release party’. Tussen de toeschouwers bevonden zich fans die speciaal uit Groningen en België waren gekomen. Naast nummers van het nieuwe album hoorden zij aan het eind van de set ook twee nummers van de eerste twee albums uit 1994 toen Gone Bald nog een trio was en Zagreb net had verruild voor Amsterdam.

Gone Bald

Het bandgeluid is behoorlijk afgekloven. Nog meer dan voorheen staat de gitaar van Razorblade Jr. centraal. De gitaarpartijen bepalen het ritme en de maatwisselingen. Professor Lutz rest niet veel meer dan de gitarist op de voet te volgen en de riffs en akkoordenschema’s te accentueren. De drummer is geen onderdeel van een conversatie, maar van een monoloog. Omdat de drums en de gitaar in de composities zo’n sterke eenheid vormen is elke mogelijke misslag funest en wordt daarom veel van Lutz’ concentratievermogen gevraagd. De band klinkt vanwege die opperste concentratie minder relaxt en door het ontbreken van een bas is het geluid minder warm. In de twee oude nummers was zaterdag meer ruimte  om voluit met effectpedalen te experimenteren en volle gitaarklanken te produceren, voor zover de techniek het toeliet. Tijdens de flashback kreeg Gone Bald weer het elan waar de groep vroeger zo vermaard/berucht om was. De gitaarloops begonnen een eigen leven te leiden, wat Razorblade de gelegenheid gaf zijn gitaar terzijde te leggen, de machines het werk te laten doen en in de speaker links naast het podium te klimmen. Hij pakte de zijkanten vast en hield zijn eigen muziek korte tijd gekneld in een stevige omhelzing.

Zu

De drie mannen van Zu hadden geen tijd voor zulke dolle fratsen. Hun instrumentale nummers zijn te complex, te vol en te snel om de clown uit te hangen. Zu was zwaar, hevig en stevig. De dissonanten van baritonsaxofonist Luca T. Mai en de extreem overstuurd bassende Massimo Pupillo vulden elkaar aan, schuurden tegen elkaar en gingen een muzikale worsteling aan. Tussen hen in speelde drummer Gabe Serbian een aaneenschakeling van ultrasnelle roffels, af en toe onderbroken door onverwachte korte breaks. Mai maakte soms het geluid van een scheepshoorn dat me deed denken aan de lage saxofoonnoten van Peter Brötzmann in Last Exit, een band waar Zu duidelijk door is geïnspireerd. Het immense volume dat de band voortbracht in de OCCII zorgde ervoor dat we al het technische vernuft niet tot in de fijnste details in ons op konden nemen. De techniek ging op in een kakofonische maalstroom waar de toeschouwers langzaam door werden opgezogen. Het trio had na afloop van de set te veel energie verbruikt om nog een toegift te kunnen spelen.

Muziek van Zu is onder meer hier te beluisteren. Drama Rock van Gone Bald is gratis te downloaden vanaf Bandcamp.