Ondanks de overdadig aanwezige moderne computertechnieken maakt regisseur Stephen Sommers in de popcornblockbuster G.I. Joe: The Rise Of Cobra in de plot gebruik van een methode uit 1931, zoals geslaagd beproefd door de grote meester Fritz Lang in zijn onovertroffen M. De kindermoordenaar in M wordt geïntroduceerd terwijl hij In The Hall Of The Mountain King uit de Peer Gynt Suite van Edvard Grieg fluit. Door zijn gefluit wordt hij ontmaskerd door een blinde zwerver, waarop vervolgens de jacht op de moordenaar daadwerkelijk van start gaat.

Ook in G.I. Joe zit een slechterik (Arnold Vosloo, voor eeuwig getypecast als clichématige boef) alsmaar opvallend te fluiten. De film is simpel vermaak, dus zijn liedje is geen klassiek thema, maar het zeer banale For He’s A Jolly Good Fellow. Hij fluit dat liedje natuurlijk niet voor niets, wat blijkt uit de allerlaatste scène. Er was na de spectaculaire achtervolging door Parijs, en de daarbij horende extravagante digitale blikschade, blijkbaar geen budget meer over voor originele invallen.