Films kort

Facebooktwitterpinterestlinkedin
lifeforce

Lifeforce

In de periode oktober en november zag ik meer films dan ik hier kan bespreken. Uit de verzamelde aantekeningen die ik neerpende over zes films maakte ik het volgende korte overzicht. Van sciencefiction uit de jaren tachtig tot en met een recente muziekdocumentaire.

Lifeforce (Tobe Hooper, 1985)

Sciencefictionhorrorpulp van formaat in een glorieuze HD-kopie. Geregisseerd door de maker van The Texas Chain Saw Massacre (1974).

7/10


Blood Ties (Guillaume Canet, 2013)

bloodties

Blood Ties is een degelijk misdaaddrama over een agent en zijn criminele broer in New York. De art direction is perfect. Je zou zweren dat de film begin jaren zeventig is opgenomen. Verschillende leden van de sterke cast hebben moeite met hun accenten. De Franse actrice Marion Cotillard heeft zichzelf zonder enige reden een Italiaanse tongval aangemeten en de Britse acteur Clive Owen weet mij niet te overtuigen als Amerikaan. De Franse Guillaume Canet brak in 2006 internationaal door met Ne Le Dis À Personne (Tell No One), de spannende thriller over een kinderarts (François Cluzet uit Intouchables) die ervan wordt verdacht zijn vrouw te hebben vermoord. Vreemd genoeg heeft die film indertijd de Nederlandse bioscoop nooit gehaald.

7/10


The Lunchbox (Ritesh Batr, 2013)

thelunchbox

Kantoorklerk Saajan Fernandes (de innemende Irrfan Khan) en huisvrouw Ila (Nimrat Kaur) corresponderen in Mumbai elke werkdag met elkaar via een per ongeluk aan het verkeerde adres geleverd lunchpakket. Uiteraard groeit er via voortreffelijk voedsel en intieme ontboezemingen iets moois tussen de twee. Zullen de stugge weduwnaar en de getrouwde vrouw elkaar ooit ontmoeten? The Lunchbox is een romantisch drama dat ondanks de behaagzucht veel sympathie oproept. Het is zonder meer de genoeglijkste eetfilm van 2013.

Bij de culinaire gesprekken die Ila dagelijks met haar buiten beeld blijvende oudere bovenbuurvrouw voert, moest ik telkens denken aan een terugkerende sketch van Little Britain. Bij de woorden auntie, auntie hoorde ik steeds Margaret, Margaret.

7/10


Nobody’s Daughter Haewon (Hong Sang-soo, 2013)

nobodys_daughter_haewon

Een vroege droomsequentie met gastactrice Jane Birkin wekt heel even de suggestie dat Nobody’s Daughter Haewon een variatie is op In Another Country (2012), Hong Sang-soo’s vorige film met Isabelle Huppert. De Koreaanse regisseur valt iets te veel in herhaling en zijn narratieve spelletjes zijn minder sprankelend dan ik van hem gewend ben.

6/10


The Stone Roses: Made Of Stone (Shane Meadows, 2013)

stone-roses-made-of-stone

Shane Meadows (Dead Man’s Shoes, This Is England) mocht voor zijn eerste documentaire mee met de reünietournee van zijn favoriete band. De regisseur is zichtbaar nerveus, zoals het een goede fan betaamt. Aan muziek geen gebrek, maar los van de opwinding rondom een gratis try-out in een kleine zaal en het incident tijdens het optreden in de Heineken Music Hall heeft de film een groot gebrek aan drama. En wie had ooit gedacht dat de Nederlandse theatermaker, acteur en regisseur Tietus Tiel Groenestege in een documentaire zou belanden over The Stone Roses?

6/10


Just The Wind (Benedek Fliegauf, 2012)

justthewind

De semi-kleine Amerikaanse films What Masie Knew (Scott McGehee & David Siegel, 2012) en Short Term 12 (Destin Cretton, 2013) zijn onderhoudende, goed geacteerde portretten over jonge en bijna volwassen kinderen van de rekening, maar stellen beide teleur vanwege de gladgestreken afronding. Voor een realistischer einde moet je bij het Hongaarse Just The Wind zijn, een film waarin de kinderen de dupe zijn vanwege hun lage sociale positie. De kijker komt na die laatste film minder blij de zaal uit dan bij de andere twee. Het rauw realistische Just The Wind is niet behaagziek, wat je de Amerikaanse films wel kunt verwijten, maar blijft daardoor waarschijnlijk het langste bij.

7/10