Films als geconcentreerde miniseries: The Place Beyond The Pines en Call Girl

Facebooktwitterpinterestlinkedin
The Place Beyond The Pines

The Place Beyond The Pines

Sommige speelfilms lijken op miniseries zonder pauze. Ze duren lang en komen toch tijd te kort. Binnen de beschikbare beperkte tijd halen ze zoveel mogelijk overhoop.

The Place Beyond The Pines (Derek Cianfrance, 2012) is een miniserie van drie aaneengesloten afleveringen. In het eerste deel staat stuntrijder Luke (Ryan Gosling) centraal, in het tweede deel jonge agent Avery (Bradley Cooper) en in het derde deel, dat zich vijftien jaar later afspeelt, hun beide zoons. De film heeft een verrassende wending waardoor het onmogelijk is er iets over te zeggen zonder de plot te verklappen. Verder lezen is dus op eigen risico.

Het eerste deel is zonder meer het sterkst vanwege de immer intens acterende Gosling, als je je tenminste niet laat afleiden door zijn tatoeages. Luke krijgt last van terugkerend ongezond impulsief gedrag als hij een jaar na een kortstondige relatie met Romina (Eva Mendes) hoort dat zij een zoon van hem heeft. Als de acteur halverwege de film met een knal uit het verhaal wordt geschreven, maakt de film een herstart, moeten we helemaal opnieuw beginnen en zitten we opgescheept met Bradley Cooper, een acteur waar ik zelf geen fan van ben. Cooper heeft in deze film als extra nadeel dat hij een veel passievere rol moet spelen dan zijn voorganger. Avery laat zich leiden door zijn corrupte ervaren collega’s en een knagend schuldgevoel. Een van zijn collega’s wordt gespeeld door Ray Liotta, een acteur die tot aan het einde der tijden getypecast zal worden als booswicht.

In het derde deel komen de zoons van Luke en Avery elkaar per toeval tegen op het schoolplein. Dat Avery’s zoon AJ (Emory Cohen) slechte eigenschappen heeft ontwikkeld, is te verklaren. Zijn vader zat door schuldgevoelens tijdens de opvoeding namelijk met zijn gedachten meer bij Luke’s zoon Jason dan bij zijn eigen zoon. Waarom de vijftienjarige Jason (Dane DeHaan uit Chronicle) een drop-out met een drugsprobleem is geworden, laat het verhaal buiten beschouwing. Aan zijn pleegvader kan het toch niet gelegen hebben. Regisseur Derek Cianfrance laat een verklaring achterwege, omdat hij per se wil aantonen dat menselijk gedrag genetisch is bepaald. Tegen DNA valt blijkbaar niet op te voeden.

Er zit nog een moment in de film dat goed uitkomt in het scenario, maar daarbuiten lastig is uit te leggen. Zo raakt Romina over haar toeren als Avery haar geld wil teruggeven. Met overslaande stem verwijt ze hem haar leven te hebben verwoest, terwijl we eerder in de film toch duidelijk hebben gezien dat niet Avery maar Luke haar het leven onmogelijk heeft proberen te maken en ze beter af was zonder hem.

Call Girl

Call Girl

De Zweedse film Call Girl (Mikael Marcimain, 2012) lijkt ook op een miniserie. Geen wonder, want Mikael Marcimain regisseerde tot nu toe alleen maar voor televisie. Call Girl wil twee films tegelijk zijn: een aangrijpend relaas over de jonge Iris (Sofia Karemyr) die via een opvanghuis in de prostitutie belandt en een politieke thriller over een detective die bewijzen probeert te verzamelen over de seksuele escapades van prominente politici.

Wat betreft complexiteit hebben de verwikkelingen wel wat weg van Tinker Tailor Soldier Spy (ook met de Nederlandse cameraman Hoyte van Hoytema). De affaire zal waarschijnlijk voor veel Zweden een feest van herkenning zijn. Omdat het verhaal van Iris zeker in de eerste helft van de film meer nadruk krijgt, is het geen gemakkelijke taak als kijker alle politieke details te verwerken. Het thrillerelement weet ook lastig te boeien, omdat het pas laat echt op gang komt en de detective gespeeld wordt door een weinig charismatische acteur.

The Place Beyond The Pines 5/10 | Call Girl 5/10