Tussen de tweedehands filmboeken op de eerste verdieping van De Slegte in de Kalverstraat vond ik het boek Land Of A Thousand Balconies van B-movie archaeoligist Jack Stevenson. Een van de hoofdstukken gaat over de Scopitone, de filmjukebox met speciaal vervaardigde muziekfilmpjes die je in de jaren vijftig en zestig kon aantreffen in Franse, Duitse en Britse cafés. Vanaf de jaren zeventig was het apparaat steeds minder in trek. Pas gisteren zag ik er voor het eerst eentje in actie.

Ik trof een Scopitone aan in de losjes vertelde, tragikomische Franse film Extérieur, Nuit uit 1978, het jaar dat het allerlaatste Scopitone-filmpje werd gemaakt. In de bewuste scène brengen twee bevriende nietsnutten, de potentiële romancier Bony (André Dussollier) en saxofonist Léo (Gérard Lanvin), een van hun frequente drinkpauzes door in een Parijs café. Ze proberen de stemming erin te brengen door bij de Scopitone een filmpje uit te kiezen van een buikdanseres. Ze wiegt haar heupen tegen de achtergrond van twee echte piramides. Het derde belangrijke personage Cora rijdt op dat moment met haar taxi door een van de arrondissementen.

Cora (Christine Boisson, met zwarte vlek in haar rechter oogwit) spaart voor een reis naar exotisch Zuid-Amerika en verdient bij door vervelende mannelijke klanten te beroven. Ze heeft Léo, die tijdelijk bij Bony logeerruimte heeft ingepikt, eerder in de film als klant in de taxi gehad en vanaf hun eerste ontmoeting schieten de vonken over en weer, brandvlekken inbegrepen. De twee hebben een ongedurig, impulsief karakter, wat vaak leidt tot botsingen en meningsverschillen. Bony slaat de geliefden gelaten en een tikkeltje jaloers gade. Hij vermoedt dat de korte aanwezigheid van Cora weleens het beste is dat de twee vrienden ooit in hun leven zal overkomen. De twee bohemiens zijn platzak en niet op ambities te betrappen. Withnail & I ondernamen, met veel pijn en moeite, tenminste nog een trip van de stad naar het platteland. Bony en Léon komen niet verder dan de piramides in een Scopitone-filmpje.

7/10