E is een onhandige bandnaam, hoe je het ook wendt of keert. Het trio uit Boston heeft voor E gekozen omdat de drie horizontale strepen in deze letter staan voor de gelijkwaardige rol die de drie muzikanten hebben. De band neemt op de koop toe dat E heel lastig is te googelen. Op Discogs is E de 46ste act met deze naam. Ook het debuutalbum heet E. Op het concert van E in OCCII viel afgelopen maandag niets aan te merken.
E is een bescheiden supergroep, bestaand uit gitaristen Thalia Zedek (Come, Uzi, Live Skull) en Jason Sanford (Neptune) en drummer Gavin McCarthy (Karate). Wat maandagavond bij aanvang van het concert in OCCII direct opvalt, is de zelfgemaakte gitaar van Sanford. Het instrument heeft geen klankkast en bestaat slechts uit een stalen geraamte met snaren. Als de muzikant hoge akkoorden wil spelen hoeft hij niet om de hals heen te grijpen, maar steekt hij zijn hand dwars door de gitaar heen. Het afwijkende instrument maakt ook licht afwijkende geluiden. Sanford zorgt voor de nodige dissonanten en andere kleine oneffenheden en neemt tegelijkertijd de baslijnen voor zijn rekening.
E (Jason Sanford)
Thalia Zedek maakte voorheen met haar band Come meer songgerichte rock. Bij E staan de loopjes en riffs centraal en keert Zedek terug naar het volumineuze geluid van haar eerdere band Live Skull. Voor introspectie is bij E weinig ruimte, want het tempo zit er over het algemeen goed in. De noisy akkoordenschema’s worden gestroomlijnd door de drukke drumpartijen van McCarthy. Hij plaatst de snelle, afgemeten roffels met de kracht van een timmerman en de souplesse van een professionele dribbelaar. McCarthy zorgt ervoor dat het volume vanaf het begin hoog is. E speelt fel, ongetwijfeld geprikkeld door de onzekere tijden waarin we leven. Trump wordt niet bij naam genoemd, maar diens aanwezigheid is wel direct aanwijsbaar in het nummer Candidate.
Het eerste voorprogramma Claqueur bood eerder op de avond poëtisch engagement, al zat ik meer te letten op de soundscapes van gitarist Jer Reid dan op de teksten van Lisa Fannen. Door het gebruik van effectapparatuur klonken Fannens vocalen – die aan popdichteres Anne Clark deden denken – op sommige momenten alsof we ons in het hoofd bevonden van iemand die langzaam haar verstand aan het verliezen was.
HWRH
Tweede band van de avond HWRH heeft net als E geen handige bandnaam uitgekozen. Je spreekt het uit als HOWRAH, wat een kruising is tussen aura en hoera. Ook dit Nederlandse kwartet mag gerust een supergroep genoemd worden. De leden komen uit onder meer Space Siren en Zoppo. Gitarist en zanger Cees van Appeldoorn zorgt voor de onmiskenbare Zoppiaanse melodielijnen die opgaan in volle gitaarpartijen; energiek en melancholisch tegelijk. De band bestaat nog maar kort, maar heeft nu al een zeer compact geluid. Eerder dit jaar hoorde ik tijdens het optreden op het festival Van Onderen in Paradiso een klassieker in wording voorbijkomen. Ook in OCCII sprong het betreffende nummer er halverwege de korte set weer bovenuit. Je herkent het aan de sample in de opening. Alleen dit nummer is al een reden om uit te kijken naar een volgend optreden en het eerste album dat later dit jaar wordt opgenomen in de Next To Jaap/Katzwijm studio in Voorhout.