Drift van regisseur Benny Vandendriessche is een bijzondere registratie van een performance van kunstenaar Dirk Hendrikx. Hendrikx is The Drifter, een zwervende man met een wilde baard, op de vlucht voor de werkelijkheid. Zijn eigenaardige activiteiten zijn een reactie op de dood van zijn zieke vrouw (Lieve Meeussen). Dat ze spoedig zou sterven stond vast. Het Belgische echtpaar was naar de besneeuwde Karpaten gereisd om zich op haar dood voor te bereiden. The Drifter raakt volledig in de war door de manier waarop het onvermijdelijke afscheid plaatsvindt. Hij zwerft aan de rand van de wereld tussen ruïnes van verlaten Roemeense fabrieksterreinen en bouwvallige flatgebouwen. De wereld wordt om hem heen steen voor steen afgebroken. Sneeuw smelt en verandert in een zee. De tijd is wreed door elkaar geschud.

Gevolgd door nieuwsgierige zwerfhonden zoekt The Drifter in het rauwe Roemeense landschap naar nieuwe rituelen om het grote verlies te verwerken. Of zijn het oude rituelen uit lang vervlogen en vergeten tijden die hij weer tot leven probeert te roepen? De man verzamelt fossiel gesteente en sleept dat met zich mee in een grote boodschappentas. Hij loopt behoedzaam over straten aan de rand van een afbraakbuurt met het hoofd achterover en een steen balancerend op zijn gesloten ogen, net zolang tot hij struikelt over een stoeptegel. Als hij klaar is met de stenen gooit hij zijn lichaam in modderplassen en tegen het asfalt om telkens de laatste klap te voelen die zijn vrouw gevoeld moet hebben. Hij verjaagt de pijn met pijn.

Dirk Hendrikx spaart zichzelf niet en creëert met zijn ongewone fysieke gedrag bijzondere beelden. De still waarop hij te zien is met zijn hoofd in de grond en zijn benen in de lucht is een beeld dat vaak terugkeert in de publiciteit rondom de film. Het is de kop in het zand en tegelijkertijd een bevroren val. De man lijkt één met de aarde te willen worden en graaft dwars door de grond om terug te keren naar de oorsprong van het bestaan. Als de aarde niet meegeeft stapt de man de branding in, terug naar de schoot van moeder zee. Heel vaak zorgen de geconstrueerde rituelen en de reacties van de zwerfhonden voor prachtig toeval. De honden zijn met hun niet te controleren bewegingen medebepalend voor de mooie, onverwachtse beeldcomposities. De cameraman voelt steeds goed aan wanneer hij de dieren moet volgen zonder Hendrikx op de achtergrond uit het oog te verliezen.

Drift gaat over het verwerken van grote gevoelens zonder dat het pathetisch wordt. De film is net zo onderkoeld als de bibberende honden die in de sneeuw de slaap trachten te vatten. Drift keert terug naar de basis, naar de vier elementen: water (onder meer in het krachtige openingsbeeld), aarde, lucht (een luchtballon vaart boven de horizon) en vuur (The Drifter verbrandt hout op de verschillende verdiepingen in het geraamte van een flatgebouw). Het is zeer de vraag of de zwerver zichzelf ooit zal weten te redden. Aan de zijlijn geeft een oude Roemeense politieagent kalm commentaar en uitleg over de zwerfhonden die, als ze eenmaal zijn achtergelaten door hun baasje, niet meer in staat zijn terug te keren naar de natuur. Ze zullen worden opgevreten door de wolven.

8/10