Nederlandse films over bijna volwassen meisjes die opgroeien in een uithoek van Nederland zijn populair dit jaar. Sommige zijn geslaagd (Nena), andere iets minder (Supernova). Het meest recente voorbeeld is Dorsvloer Vol Confetti, de verfilming van de autobiografische roman met de prachtige titel van Franca Treur.
Het leven van Meis (Gaite Jansen) bevindt zich in Supernova (Tamar van den Dop, 2014) aan de rand van een doodlopende weg in de buurt van een rivier. Nena woont in de gelijknamige film van Saskia Diesing in een doorsnee slaapdorp aan de grens van Nederland en Duitsland. De agrarische wereld van de gezond ogende, roodharige jonge boerenmeid Katelijne (een aangenaam naturel gespeeld debuut van Hendrikje Nieuwerf) bevindt zich in streng gereformeerd Zeeland, ver van de verderfelijke Randstad. Die religieuze sociale omgeving is voedingsbodem voor geïnspireerde spirituele muziek (check vooral het recentelijk verschenen tweede album van Broeder Dieleman). Misschien gaat Katelijne als reactie op haar strenge opvoeding in de toekomst ook liedjes schrijven of iets anders creatiefs doen in haar leven. In de film is het voorlopig nog 1988 en laat een studie buiten het dorp nog even op zich wachten. Het jaartal komt voor aanvang van de film in beeld en wordt gevolgd door een onbekend jongetje met een Rubiks kubus in zijn handen om extra en dus overbodig te benadrukken dat het verhaal zich in de jaren tachtig afspeelt.
Het jongetje wacht tot zijn Duitse ouders hun tent hebben opgezet in het gras bij de boerderij waar Katelijne woont. Ze kijkt samen met haar zojuist ontwaakte ouders en vele broers en broertjes toe. Ze verwijten haar dat ze de Duitsers heeft uitgenodigd om hun terrein als kampeerplek te gebruiken. De scène werkt goed als introductie op het grote gezin en de argwaan die ze koesteren tegen de wereld buiten hun dorp,. Het Duitse gezin heeft verder geen functie meer in de film en wordt meteen afgeserveerd.
Dorsvloer Vol Confetti wordt op fragmentarische wijze verteld en bestaat uit een aaneenschakeling van vignetten waarmee op verschillende manieren het verstikkende Zeeuwse milieu wordt geschetst. Omdat er in de film niet echt ergens naartoe wordt gewerkt blijft het allemaal te vrijblijvend. Door de versnipperde aanpak komen niet alle personages even goed uit de verf, maar misschien is de karikatuur vaak onvermijdelijk als het gaat om het portretteren van stugge Zeeuwen. Ze worden begeleid door de soms wat al te jolige thema’s in de zeer nadrukkelijk aanwezige score van componist Fons Merkies. De grootste karikatuur is de leraar die uitgerekend met een onschuldig liedje van Mai Tai zijn leerlingen probeert te waarschuwen voor de satanische verleidingen van popmuziek.
Omdat tussen sommige verwante scènes heel veel afstand zit wordt niet altijd het potentiële effect benut. Een goed voorbeeld daarvan is het tochtje dat Katelijne vroeg in de film samen met haar vrolijke opa maakt naar het dichtstbijzijnde stadje. Op de terugweg maken ze iets gedenkwaardigs mee dat we pas te zien krijgen wanneer het meisje haar oma aan het eind van de film over het voorval vertelt. De gebeurtenis had in de beginfase het verhaal als katalysator kunnen dienen en aan kunnen geven waarom Katelijne steeds meer begint te twijfelen aan het geloof. Een belangrijke motivatie van het hoofdpersonage komt zo veel te laat aan het licht als conclusie achteraf.
Kort na het ritje wordt opa uit het verhaal verschreven door middel van een in slow motion afgespeeld incident bij de gierput. De clichématige vertraging van de film, vermoedelijk geïnspireerd door Brian De Palma, is bedoeld om het drama te versterken maar heeft juist een tegenovergesteld effect. Omdat het dramatische incident met opa zo lang wordt uitgerekt is het belang ervan voor het verhaal naar de achtergrond geraakt. De technische ingreep krijgt alle nadruk ten koste van de inhoud. Opa redt een van de jongste broertjes van Katelijne wanneer die in de vloeibare mest dreigt te verdrinken. Het jochie wilde namelijk zien of er bloemen uit de mest kwamen groeien zoals hij zijn fantasierijke oudere zus had horen vertellen. De dood van opa wordt indirect veroorzaakt door de fantasie van Katelijne. Het feit dat het meisje door het incident de fantasie associeert met het kwaad blijft verder onderbelicht terwijl het wel een belangrijk onderliggend thema is, want de fantasie biedt haar juist een mogelijke ontsnapping aan het verstikkende gereformeerde milieu. Fantasiescènes zijn echter zo zeldzaam in de film dat ze uit de toon vallen op het moment dat ze voorbij komen.
5/10