Disconnect (Henry Alex Rubin, 2012)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Disconnect 2

Disconnect trapt in dramaturgische vallen die in 2004 zijn gelegd door het drammerige drama Crash (Paul Haggis, 2004). De hoofdpersonages verrichten allemaal onnodig domme handelingen die uitmonden in een pathetische, in tergend langzame slow motion afgespeelde climax. Aan het slot heeft iedereen een wijze les geleerd en het leven verbeterd, mits ze niet buiten bewustzijn aan een infuus liggen. De acteurs lijken rechtstreeks uit een reclamespot gecast. Van de enige iets minder knappe acteur is het de bedoeling dat we die bij voorbaat niet vertrouwen. Disconnect stipt waardevolle vraagstukken aan en moet daarom niet als artistiek product beoordeeld worden, maar als een educatiefilm en als middel om mensen verstandiger met internet om te laten gaan. Een verplicht rondje langs middelbare scholen kan geen kwaad.

Een lichtpuntje in de film is de muziek. Disconnect is na Lore, La Religieuse en Wadjda alweer de vierde film dit jaar met een soundtrack van de Britse componist Max Richter. Hij doet daarbij overigens aan recycling. De meest prominent aanwezige compositie On The Nature Of Daylight werd een paar jaar geleden namelijk al gebruikt in Shutter Island van Martin Scorsese. Sluit de ogen en luister.

5/10