De Mexicaanse film Después de Lucía is een naargeestige film over uit de hand lopende pesterijen. Slachtoffer Alejandra (Tessa Ia) is met haar vader naar een nieuwe stad verhuisd en arriveert op haar nieuwe school. Ze is kwetsbaar omdat haar moeder onlangs is overleden. Dochter en vader praten daar liever niet over, zelfs niet met elkaar. Beiden hebben veel moeite het verlies te verwerken. Zelfs de film doet er lang over om de dood van moeder te onthullen. Alejandra verandert door een onbezonnen actie van een gewaardeerde klasgenoot in het het pispaaltje van de klas. Ze wil haar vader (Hernán Mendoza) niet belasten met de gevolgen. Het meisje ondergaat de mensonterende beproeving zwijgend en laat het verhaal finaal uit de hand lopen. Wat je de film kunt verwijten, is het feit dat Lucía wel degelijk kan ontsnappen. De filmmaker had haar en ons een hoop ellende kunnen besparen.

Michel Franco is overduidelijk beïnvloed door Michael Haneke, om precies te zijn de Haneke ten tijde van Funny Games (1997/2007). Franco citeert zelfs letterlijk uit die beruchte Oostenrijkse film en de Amerikaanse remake. Hij is niet de enige Haneke-adept. De nietsontziende schoolkinderen in Después de Lucía kennen hun gelijken in de pestende straatjongens in de Noorse film Play van Ruben Östlund uit 2011. Zowel Funny Games als Play kunnen hard maken dat de slachtoffers door de omstandigheden werkelijk niet aan hun lot kunnen ontsnappen. Alejandra kan dat wel, maar keert toch weer terug naar haar plaaggeesten. Ondergaat ze de lijdensweg zo extreem berustend omdat de rouw haar heeft verdoofd of juist om de rouw te vergeten? Haar lijdensweg maakt een zelfde voorbestemde indruk als de lijdensweg van Jezus. Wat dat betreft verschilt Después de Lucía niet eens zo veel van The Passion Of The Christ (Mel Gibson, 2004).

7/10