Deal (Eddy Terstall, 2012)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

deal1

Eddy Terstall heeft een scherpe neus voor nieuw jong talent. Hij introduceerde onder anderen Nadja Hüpscher en Rifka Lodeizen (allebei te zien in HUFTERS & Hofdames uit 1997, al debuteerde Lodeizen 6 jaar eerder bescheiden in De Provincie) en daar zijn we hem nog steeds zeer dankbaar voor. Zijn nieuwste ontdekking heet Roberta Petzoldt. Ze speelt samen met Teun Kuilboer de hoofdrol in Deal, een romantische komedie die onder meer gesponsord wordt door I Amsterdam, maar zich voor minstens 80% afspeelt in Barcelona. Het natuurtalent moet wel regelmatig uit te kleren, zoals gebruikelijk in een film van Terstall.

Vonden jullie het niet te veel bloot? vroeg Petzoldt een beetje bezorgd tijdens de Q&A na afloop van de eerste voorpremièrevoorstelling afgelopen maandag in EYE. Het was die dag voor het eerst dat ze zichzelf zo groot op het witte doek kon aanschouwen. Het publiek stelde haar gerust. Terstall nam de microfoon van haar over en noemde de vele naaktscènes een principekwestie, als reactie op toenemend Amerikaans puritanisme in film en media en de hysterische reacties aan de overkant van de oceaan wanneer per ongeluk een vrouwelijke tepel in beeld verschijnt. Een legitieme argumentatie, waarbij de regisseur echter vergeet dat functioneel bloot sinds de jaren zeventig een Hollands filmcliché is dat door een gedeelte van het publiek wordt beantwoord met een verveelde gaap. En als bloot een statement is, waarom dan niet eerlijker verdeeld door ook mannen pontificaal uit de kleren te laten gaan?

Deal is voor een groot deel tot stand gekomen dankzij crowdfunding en met een zeer bescheiden budget opgenomen. De minimale middelen werken in het voordeel van de film. Terstall houdt de cast klein. Petzoldt en Kuilboer staan volledig centraal en krijgen alle ruimte om elkaar op hun gemak verbaal en fysiek af te tasten. Hun dialogen zijn op natuurlijke en soms grappige wijze ongemakkelijk, niet in de laatste plaats vanwege de deal die ze met elkaar hebben gesloten.

Bij een pratende man en vrouw op een toeristische locatie moet ik automatisch denken aan Ethan Hawke en Julie Delpy in Wenen in Before Sunrise (1995) en Parijs in Before Sunset (2004) (en volgend jaar in Griekenland in Before Midnight). Dat zijn films met veel meer budget en daarom met meer tijd voor boeiende cameraopstellingen. De dialogen zijn in Deal vaak gefilmd met gebruikmaking van standaard shot/tegenshot, waarbij montage mede het ritme bepaalt en van invloed is op de natuurlijkheid van het gesprek.

De films van Linklater met Hawke en Delpy bevatten langere takes en veel two shots, waarbij beide acteurs tegelijk in beeld zijn. De sterkste momenten in Deal zijn dan ook two shots. Dat valt het meest op in de nachtelijke dialoog aan de hotelbar tussen Sarah en korte bijrolspeler Frank Sheppard. Hun gesprek wordt veel minder door montage onderbroken, wat beide acteurs de gelegenheid geeft hun voorzichtige flirt subtiel op eigen kracht uit te spelen. Petzoldt bewijst en passant met haar uitspraak van het Engels dat ze een internationale filmcarrière makkelijk aankan. Door de scène met een minimum aan montage te tonen is de kijker in de gelegenheid een vonk tussen de twee te zien overslaan. Bovendien wordt onze fantasie geprikkeld, want we krijgen een glimp van de alternatieve richting die het verhaal op had kunnen gaan, weg van de deal uit de titel die als zwaard van Damocles boven de film hangt.

6/10