Te veel voorkennis over een film is vaak funest voor het kijkplezier. Daarom lees ik van tevoren nooit de recensie en houd ik mijn ogen dicht tijdens de trailer. Ik wil in de filmzaal verrast worden in plaats van geduldig te moeten wachten tot een veelbesproken scène eindelijk voorbij komt. Na het lezen van de eerste halve regel van een artikel over De Rouille Et d’Os wist ik ongewild meteen dat een van de twee hoofdpersonages een ernstig ongeluk krijgt (sterker: ik las meteen dat ze aan het ongeluk een niet mis te verstane handicap overhoudt). De trailer blijkt achteraf ook weinig aan de verbeelding over te laten. Verrassing was daarom bij voorbaat voorgoed uitgesloten, maar ik kreeg er wel iets anders voor terug.
Als ik niets had geweten, waren bij mij tijdens de scène met de orka’s geen alarmbellen afgegaan. Vanwege de voorkennis is de orkashow nu vanaf de eerste seconde onheilspellend en zit ik minuten lang gespannen te wachten op het onvermijdelijke. Zou het verrassingseffect net zo sterk geweest zijn als deze langdurige spanning? Ik zal het nooit weten. Het zou zomaar kunnen dat ik me zelfs zonder de informatie vooraf ongemakkelijk had gevoeld bij de aanloop tot het ongeluk.
In het eerste beeld van de film geeft water al een oncomfortabele voorgevoel. Het is alsof de kijker kopje onder gaat en moeite heeft het oppervlak te bereiken. Het water, dat als achtergrond dient in de titelsequentie, is troebel en doorsneden met vlagen uit onrustige dromen. Gecombineerd met een extreme close-up van een slapend kind (de jonge Sam, naar later blijkt) is de andere, meer geruststellende associatie dat we in de baarmoeder drijven.
Water speelt in twee scènes een cruciale rol als begin van een wedergeboorte. Als Stéphanie (Marion Cotillard) na het ongeluk uit het water is gehaald, is haar leven drastisch veranderd. Ali (imponerend fysiek gespeeld door Matthias Schoenaerts) heeft meer tijd nodig om zijn levensstijl bij te stellen en maakt zijn watergerelateerde wending pas tegen het einde van de film. Het is de zee die Ali naar het zuiden van Frankrijk trekt. Hij verblijft met zoontje Sam (Armand Verdure) bij zijn zus Anna (Corinne Masiero uit Louise Wimmer). Op zijn eerste avond als uitsmijter bij een nachtclub komt hij Stéphanie tegen. Bloed is de bindende factor bij hun eerste ontmoeting en bloed vloeit bij de ommekeer in hun levens.
De vrouw waardeert de naïeve directheid van de man. Hij raakt geïnspireerd door haar doorzettingsvermogen. Ondanks hun tegenovergestelde trajecten (zij zit in een helingsproces en hij maakt tijdens deelname aan illegale free fights een destructieve indruk) voelen ze zich steeds meer tot elkaar aangetrokken. Doordat De Rouille Et d’Os regelmatig de twee hoofdpersonages afzonderlijk volgt, is de film niet zo onontkoombaar als Audiards vorige film Un Prophète (2009). Door permanent dicht op de huid van één protagonist te zitten (de gevangene Malik), gaf de regisseur ons bij die film geen moment ontsnappingsmogelijkheden. Nu doet hij dat wel.
7/10