Cold Pumas

Zaterdag nam ik de trein naar Haarlem waar in het Patronaat luide gitaarbands stonden geprogrammeerd in het kader van 023 Uur Haarlem Cultuur. Het belangrijkste doel van de reis was Girl Band, volgens vrienden een van de opwindendste Ierse livebands van dit moment.

Cold Pumas uit Brighton trapte hun septembertournee zaterdag af in Haarlem als onderdeel van de opening van het culturele seizoen. Op het moment dat de vier muzikanten rond half negen het podium van het Patronaat betraden was het zo rustig in de zaal dat niemand durfde te praten. De doodse stilte maakte de muzikanten extra nerveus. Aan de Britten de lastige taak om de begrafenisstemming om te zetten in een rockfeestje. De krautrock werd gedreven door de motorik van drummer/zanger Patrick Fisher. Schuddend met zijn buik hield hij het tempo hoog en ging hij recht vooruit zonder al te veel af te wisselen. In de meeste nummers gebruikte hij de floor tom in plaats van de hi-hat. De manier waarop hij soms meezong met de gitaarlijnen gaf enkele liedjes een prettige kiwisound. Na een paar liedjes werd het optreden onderbroken door een gebroken snaar en moest Cold Pumas de set weer van voren af aan zien op te bouwen.

The Shady Grays

The Shady Grays is een duo uit Amsterdam dat zo jong oogt dat ik me afvroeg of hun ouders wel wisten dat ze in Haarlem waren. De twee klinken als een kruising tussen The White Stripes, The White Stripes en The White Stripes. Ter afwisseling speelden ze op het kleine podium van het voorcafé ook nog een cover van The White Stripes. De onverstaanbaar zingende Marcus Hayes zal de eerste zijn om toe te geven dat hij heel erg goed gitaar kan spelen. Française Catherine Coutoux zat het hele optreden voorovergebogen te trommelen op een houten doos en slaakte af en toe een half ingehouden kreetje. Hopelijk is de band ooit nog in staat een eigen geluid te vinden.

Girl Band

De band waar ik voor naar Haarlem was afgereisd stond als derde op het programma (afsluitende garagerockers Shady and the Vamp liet ik voor wat het was). De vier onverstoorbaar musicerende jongens van Girl Band uit Dublin veinsden dat hun felle spel een routineklus was. Ze vertolkten hun onstuimige noiserock met strakke blikken. Over afgemeten drumpartijen wisselde de gitarist hoge snerpende akkoorden af met schrapende gitaarriffs die dienden als ritmische accenten. De bassnaren werden aangeslagen als losse sleepkabels. In een van de nummers gleed de bassist met een glad voorwerp over de snaren om een geluid te veroorzaken dat in de verte leek op het vervaarlijk brommen van een startende motor.

Girl Band ging tekeer als een jonge versie van de band Liars toen dat nog geen discogroep was. Soms klonken de Ieren als Ikara Colt met Steve Albini achter de knoppen. Wanneer voorman Dara Kiely zijn schreeuwvocalen verruilde voor gedeclameerde teksten leek hij met zijn blonde kop op een Wouter Hamel die onlangs Mark E. Smith had ontdekt. Hij keek na elk nummer op zijn pols waar geen horloge om hing. Het enige minpunt van het optreden was de lichtshow. Terwijl de band ons doof probeerde te maken dacht de lichtman dat hij in Ahoy’ stond en deed hij zijn uiterste best om iedereen te verblinden. Er was geen ontsnappen aan, waar je ook in de zaal ging staan. Zelfs het sluiten van de ogen hielp niet. Als aandenken heb ik nog steeds vlekken op mijn netvlies.