Code Blue (Urszula Antoniak, 2011)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

CodeBlue_Poster_70x100.indd

Code Blue is de meest deprimerende Nederlandse speelfilm van 2011.

De scènes op de terminale afdeling van het ziekenhuis zijn al geen pretje, maar bij Marian (Bien de Moor) thuis wordt het pas echt ongezellig. Het meningsverschilletje tussen de magere verpleegster en een jonge caissière in de supermarkt is nog grappig pijnlijk. Bij de laatste confrontatie in de film is het lachen allang vergaan.

De enige bewonderenswaardige scène is die tijdens een feestje. Het geluid ontrekt zich aan de werkelijkheid en het is enige tijd onduidelijk of Marian binnen of buiten staat, totdat een man een raam open schuift en we ons moeten heroriënteren op de plaats die we als toeschouwer innemen. Ondanks de afstand van het hoofdpersonage tot de camera, kijken en luisteren we dankzij de het eenvoudige vervreemdende effect diep in haar psyche en is haar desoriëntatie ook heel even de onze.

Er zijn minstens twee overeenkomsten met Salò (1975) van Pasolini. Een daarvan is dat ik beide films liever niet had gezien. De andere overeenkomst heeft te maken met de bovenstaande poster die wel heel erg lijkt op onderstaande hoes van de uitgave op het Amerikaanse label Criterion.

salo

5/10