Dot 2 Dot is een ode aan Hong Kong en dan in het bijzonder het oude Hong Kong dat volledig dreigt te verdwijnen onder nieuwbouw. In deze lichte komedie communiceren de twee hoofdpersonages met elkaar door middel van tekeningen op muren bij metrostations. Het originele gegeven wordt niet geheel geloofwaardig uitgewerkt.
Xiao (Meng Tingyi) uit de Noord-Chinese provincie Jilin komt in Hong Kong taalles geven. In haar vrije uurtjes ontdekt ze de stad door met de metro te reizen. Buiten de stations vallen haar muren op met graffiti die bestaat uit een reeks willekeurig ogende punten. Xiao herkent de punten van de tekenboekjes waar ze als kind mee speelde. Ze maakt foto’s van de muren en komt er dankzij haar computer achter op welke wijze ze de lijnen van punt naar punt moet trekken voor het afmaken van de tekeningen. De resultaten plaatst ze op internet, want ze wil graag weten wie de bedenker en maker van de graffiti is. Ze daagt hem uit met haar eigen variatie op de puntengraffiti, aangebracht met onzichtbare inkt om te voorkomen dat ze voor vandalisme wordt opgepakt door de politie.
Chung Wong (Moses Chan), de brildragende tekenaar van de geheimzinnige punten, raakt op zijn beurt geïntrigeerd door de persoon die zijn puzzels heeft weten op te lossen. Gewapend met een zaklantaarn gaat hij ’s avonds langs de stations om Xiao’s puzzels te ontrafelen. Hoe hij weet dat hij op zoek moet naar onzichtbare punten is mij een raadsel, maar het kan zijn dat ik even niet goed op heb zitten te letten.
De tekeningen van Chung komen voort uit zijn interesse voor slow living. Om die reden staat hij niet echt open voor de mailtjes en mobiele berichtjes van de verliefde Sin-yi (Candy Cheung). De man houdt van het oude, langzamere Hong Kong en brengt graffiti aan om mensen te wijzen op de geschiedenis van specifieke historische plekken. Echt veel mensen zal hij daar niet mee bereiken aangezien zij wel eerst moeten ontdekken dat de punten puzzels zijn die opgelost moeten worden. De film geeft tegelijkertijd stukje bij beetje de geheimen prijs van de persoonlijke geschiedenis van Xiao en Chung Wong. Zij werken niet alleen toevallig in hetzelfde gebouw, maar hebben allebei ook heel toevallig een familieverband met een hoofdlerares met geprononceerde kaakbeenderen (Susan Shaw).
De opeenstapeling van toevalligheden vormt de zwakke schakel in een film die het vooral moet hebben van couleur locale. Het verlangen naar voorbije tijden en de aangename melancholie die daarmee samenhangt wordt in de weg gezeten door woordgrappen die mij grotendeels ontgaan. De acteurs praten en chatten zo snel dat de dubbele ondertitels al uit beeld zijn verdwenen voordat ik ze volledig heb kunnen lezen. De humor gaat vaak verloren in de vertaling. De film is waarschijnlijk wel heel leuk voor wie Kantonees en Mandarijn verstaat en voor mensen met heimwee naar Hong Kong.
5/10