Chorus is in zwart-wit gefilmd, want de gebeurtenissen verdragen geen kleuren. Het centrale thema van de Canadese film is rouwverwerking. Zoals de titel suggereert speelt muziek een belangrijke bijrol. Meerdere keren wordt de muziek in beeld uitgevoerd. We zien een koor zingen en zijn aanwezig bij een optreden van de band Suuns. De overige muziek, onder meer van Sylvain Chauveau, wordt sporadisch ingezet. Soms bestaat de muzikale bijdrage slechts uit het ritme van onzichtbare stemmen. Deze voice-overs vormen tezamen het werkelijke koor uit de titel.
Chorus begint met een bekentenis van een gevangene (Luc Senay). Hij zegt verantwoordelijk te zijn voor de verdwijning van de achtjarige Hugo. Het is tien jaar geleden dat moeder Irene (Fanny Mallette) en vader Christophe (Sébastien Ricard) hun zoontje voor het laatst hebben gezien. Zij heeft in de afgelopen jaren troost gezocht in de muziek van het koor waar ze in zingt. Hij is naar Mexico verhuisd waar hij dagelijks aan het strand het ritme van de branding hoort. Contact met het thuisfront heeft hij niet meer. Het bericht over de vondst van de stoffelijke resten van Hugo, begraven in met sneeuw overdekte grond, snijdt een oud litteken open. Christophe keert terug naar het koude Canada en het voormalige echtpaar heeft na tien jaar noodgedwongen weer contact. Het is voor het eerst dat ze hun verdriet, frustratie en woede gezamenlijk kunnen verwerken.
Chorus (Fanny Mallette)
Het koor van Irene neemt in een kerk polyfoon Gregoriaans gezang op. We krijgen tweemaal ruim de gelegenheid om op te gaan in de muziek. Op de soundtrack horen we ook een ander koor dat wordt gevormd door voice-overs die om beurten dezelfde korte teksten uitspreken – het zijn de stemmen van Irene en Christophe en die van Irene’s moeder Gabrielle (Geneviève Bujold), maar ook van enkele bijfiguren, zoals de dirigent van het koor. De uitgesproken teksten vormen in eerste instantie geen geheel. De verschillende stemmen verwoorden dezelfde emotie, maar vormen geen eenheid omdat de personages veel moeite hebben hun gevoelens te delen. De emotionele afstand is minstens zo groot als de afstand tussen Canada en Mexico. Iedereen leeft op zijn eigen eiland. Pas als Christophe tijdelijk terugkeert, naderen de voice-overs elkaar op de soundtrack.
De manier waarop losse elementen zich op de soundtrack voorzichtig bij elkaar komen, komt ook visueel tot uiting door middel van beeldrijm. De cirkelvormige patronen die Irene ziet terwijl ze door een oude caleidoscoop van haar zoontje kijkt, keren niet veel later terug in de onscherp gehouden lichtcirkels die worden gevormd door regendruppels op een autoraam. Een ander terugkerend beeld is dat van overleden kinderen die zich binnen een frame bevinden. We zien hun afbeelding als ingelijste foto en als een gefantaseerde geestverschijning ingeklemd tussen raamkozijnen. Met een beetje fantasie zie je in de fotolijst en de kozijnen het hout van een grafkist.
Chorus (Sébastien Ricard)
Thema, beeld en geluid vormen in Chorus een weloverwogen compositie. In het sterke acteursensemble valt vooral het uitstekende spel op van Fanny Mallette en de wijze waarop ze het langdurige verdriet van Irene probeert te verbergen achter een geharde gelaatsuitdrukking. Mallette lijkt zo erg op een jonge versie van Geneviève Bujold dat ik een film lang in de veronderstelling leefde dat ze in werkelijkheid ook dochter en moeder zijn.
8/10