Chez Nous (Lucas Belvaux, 2017)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

De politieke Franse film Chez Nous draait in de Nederlandse bioscopen terwijl de Franse verkiezingsstrijd in volle gang is. De timing kan niet beter. De film probeert inzicht te geven in de machinaties die een rol spelen bij het functioneren van populistische partijen zoals het Front National. Helaas mist Chez Nous de kwaliteiten om een krachtige waarschuwing te zijn voor de zorgwekkende opkomst van rechts populisme.

De strategie van huisarts Berthier (André Dussollier) is lastig te doorgronden. Hij maakt deel uit van het team achter de rechts-radicale politica Agnès Dorgelle (Catherine Jacob) die model staat voor Marie Le Pen. Berthier vraagt de bevriende verpleegster Pauline (Émilie Dequenne) om zich namens Dorgelles partij kandidaat te stellen voor de gemeenteraadsverkiezingen. De jonge Pauline voldoet in zijn ogen volledig aan de eisen die hij aan zo’n kandidaat stelt. Dat ze een communistische vader heeft en haar sympathieën eerder links dan rechts zijn, doet er blijkbaar niet toe. Het is nog moeilijker te geloven dat de zichzelf links noemende Pauline zich gewillig voor een uiterst rechts karretje laat spannen. Dit ongeloofwaardige uitgangspunt is het wankele fundament waar de hele film op is gebouwd.

Pauline maakt in het begin van Chez Nous geen naïeve indruk. Ze wordt geïntroduceerd als een hardwerkende thuisverpleegster die een goede verstandhouding heeft met haar autochtone en allochtone cliënten. Direct in de eerste scène zien we dat de jonge vrouw van aanpakken weet en hoe ze kordaat reageert op het overlijden van een bejaarde cliënt. Het enige waar de alleenstaande moeder moeite mee heeft is het combineren van haar veeleisende baan met de opvoeding van haar twee jonge kinderen. Verder komt ze niet over als iemand die eenvoudig is te manipuleren en toch is dat precies wat er gebeurt.

Je zou verwachten dat Pauline wel twee keer na zou denken over de toetreding tot de populistische partij van Dorgelle. Ze stemt uiteindelijk in, niet vanwege haar politieke achtergrond, maar omdat ze zich gevleid voelt door de uitnodiging en omdat Berthier in zijn functie als arts altijd goed voor haar familie heeft gezorgd. Op zijn verzoek laat ze haar haren blonderen ter gelegenheid van een fotosessie en de eerste persconferentie. Pas daarna begint ze zich af te vragen of haar deelname aan de verkiezingen een gevaar vormt voor de veiligheid van de kinderen, maar dan is het al te laat.

Chez Nous (Émilie Dequenne in de rol van Pauline)

Tegelijk met het begin van haar politieke carrière neemt Pauline een tweede onbesuisde stap in haar leven. Ze begint een relatie met Stéphane (Guillaume Gouix), een gespierd ex-vriendje uit haar tienertijd, onwetend over zijn extreemrechtse sympathieën en zijn korte lontje. Er gaan geen alarmbellen bij haar rinkelen wanneer ze de nazisymbolen bewondert die als tatoeages op zijn rug pronken. Andere mensen zouden in zo’n geval naar de betekenis van de symbolen vragen. Zelfs als Pauline zorgwekkend fotografisch bewijs in handen krijgt van het dubieuze verleden van haar nieuwe vriendje verbreekt ze de relatie niet. Er is een omzichtige plotlijn met een mobiel telefoontje voor nodig om haar eindelijk tot het meest verstandige inzicht te brengen.

Naast de in mijn ogen ongeloofwaardige manier waarop Pauline in de politiek belandt, is Chez Nous niet vrij van karikaturen (zoals Anne Marivin in de rol Paulines vriendin Nathalie) en half uitgewerkte zijplots (de botsende wereldbeelden in het gezin van Nathalie). De vele pratende hoofden zijn opgenomen door middel van weinig enerverende afwisseling van shots en tegenshots. Op het visuele vlak is de film net zo interessant als een soap opera bij een regionale omroep.

4/10

One thought on “Chez Nous (Lucas Belvaux, 2017)

Laat een antwoord achter aan Tim Bouwhuis Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *