Wat is een meesterlijke film met actrice Parker Posey? Dazed & Confused, The Daytrippers of Party Girl? Amateur, Flirt, Henry Fool of Fay Grim van Hal Hartley? De geïmproviseerde komedies van Christopher Guest? Blade: Trinity? Superman Returns? De officieuze koningin van de Amerikaanse indiefilm gaat al twee decennia mee en nog steeds heb ik het gevoel dat haar talenten niet volledige worden benut. Te veel wordt de excentrieke kant van de actrice benadrukt, wat ten koste gaat van haar dramatische capaciteiten. Ze heeft eindelijk wat meer ruimte om humor en drama in balans te brengen met haar hoofdrol in Broken English, het speelfilmdebuut van Zoe Cassavetes (inderdaad, de dochter van). Helaas is ze genoodzaakt haar gaven te etaleren in een indieversie van Sex And The City.
Nora is eind dertig en ongehuwd. Ze heeft kunstzinnige ambities, maar is in het hotelwezen blijven steken. De vrouw weet zich prima raad met het opvangen van lastige klanten. Daar is ze zo goed in dat ze de verleiding niet kan weerstaan en met een klant het hotelbed induikt, ondanks de doorzichtige bedoelingen van de egocentrische jongeman. Nora is wanhopig op zoek naar een levenspartner, bang als ze is de boot te zullen missen en straks te oud te zijn voor een serieuze relatie. Het partnerloze leven is voornamelijk haar eigen schuld, zoals we merken wanneer ze eindelijk een leuke vent ontmoet: de kettingrokende, artistieke Fransman Julien (Melvil Poupaud uit Le Temps Qui Reste).
Parker Posey weet Broken English voor een flink deel te dragen dankzij doorleefd aanvoelende neuroses, paniekaanvallen en huilbuien. Ze maakt van Nora een compleet personage in een film die halfslachtig overkomt. Wanneer New York verruild wordt voor Parijs gaat het verhaal op de zwerftoer en leunt de plot in de finale te veel op een onvermijdelijk toeval. De zin van de subplot over twee geheimzinnige pakketjes ontgaat mij nogal. Ook irritant vind ik het milieu waar de personages in werken.
In de film van Cassavetes lijkt iedereen direct of indirect actief in de showbizz of dat op zijn minst na te streven, waarschijnlijk omdat de regisseuse zelf geen ander leven kent. In deze nepwereld lopen een paar bekende gezichten rond, zoals Gena Rowlands (inderdaad, de moeder van Zoe Cassavetes) in de rol van Nora’s moeder en de anders zo spraakzame regisseur Peter Bogdanovich in een wel heel erg kleine, vrijwel tekstloze en onduidelijke rol als (vermoedelijk) de vriend van de moeder.
Broken English mist de realistisch aandoende rommeligheid dat het werk van haar vader zo sprankelend en verrassend maakte. Broken English oogt als een gladgestreken, degelijke televisiefilm waarin de cinematografische ambities niet veel verder reiken dan een afwisseling van over the shoulder shots. Het natuurlijke temperament van Parker Posey wordt gesmoord tussen saaie kaders. Net zoals Nora de ware moet zien te vinden, wordt het tijd dat de actrice een keer opgepikt wordt door een grote regisseur. Dat de comédienne bijvoorbeeld nog nooit is opgepikt door Woody Allen, verbaast mij zeer.