Het Canadese drama Blackbird snijdt een actueel thema aan, maar vertilt zich aan de complexiteit van het onderwerp. De problematiek wordt wat al te versimpeld en daardoor ongeloofwaardig weergegeven. Personages komen vaak het cliché niet te boven.
Tiener Sean (Connor Jessup) is een stille goth in zwart leren jack met scherpe, uitstekende punten en een pentagram op de rug. De film begint bij zijn arrestatie die om dramatische redenen midden in de nacht moet plaatsvinden. De jongen wordt verdacht van het beramen van een aanslag op zijn school. Hij zou wraak willen nemen op leden van het schoolhockeyteam die hem dagelijks pesten. De bewijzen zijn volgens justitie te vinden op sociale media en Seans weblog. De geladen geweren in de wapenkast van zijn vader werken niet bepaald in zijn voordeel. Door toedoen van een incompetente pro Deo advocaat belandt de leerling in de jeugdgevangenis. In detentie wordt hij opnieuw belaagd, ditmaal door de voor moord veroordeelde agressieve Trevor (Alex Ozerov) en zijn kompanen.
De film toont aan dat de arrestatie voor een groot deel op misverstanden berust. Sean was helemaal niet van plan zijn wraakgevoelens in de praktijk te brengen, maar zijn internetfilmpjes en boze blogwoorden worden wel als zodanig geïnterpreteerd. De jongen lijkt vooral te worden veroordeeld omdat hij afwijkende kleding draagt, naar heftige muziek luistert en zich niet volgens de normen gedraagt. Het zijn dezelfde redenen waarom Damien Echols van The West Memphis Three in 1994 samen met twee vrienden werd opgepakt voor moord. De wraakfantasie op zijn weblog heeft Sean geschreven op aanraden van een lerares, als probaat middel om zijn frustraties op creatieve wijze van zich af te schrijven. We zien de lerares haar advies geven in een van de flashbacks. Het misverstand over Seans intenties zou waarschijnlijk opgelost zijn als de vrouw tijdens de rechtszitting als getuige was opgeroepen. De dure, zeer onsympathieke en karikaturale nieuwe advocaat heeft blijkbaar niet aan haar gedacht en dus komt ze verder niet meer in de film voor. Dat komt de filmmakers natuurlijk goed van pas, want anders zou Sean zijn vrijgesproken en was Blackbird binnen een half uur afgelopen. Door deze omissie voelt het script geforceerd aan.
De film verandert van een internetdrama in een drama over jeugddetentie en gaat daardoor voornamelijk over hoe je als onschuldige buitenstaander overeind blijft binnen gevangenismuren. Dat levert soms spannend benarde momenten op, maar leidt te veel af van het centrale thema. Het enige wat Blackbird tijdens de gevangenisepisodes bewijst is wat we allang wisten: Sean is een hele goede jongen met de beste bedoelingen en een goed ontwikkeld empathisch vermogen. De film was misschien beter geweest als we over zijn ware intenties hadden mogen twijfelen.
6/10