Regisseuse Pascale Ferran neemt een risico door in haar vierde speelfilm Bird People verschillende verteltechnieken en genres af te wisselen. De film begint als mozaïekvertelling, belandt halverwege bij een lange dialoog en eindigt als sprookje. Deze afwisseling werkt niet altijd even goed.
[Spoilers!] Bird People gaat van start in een RER die van Parijs naar het vliegveld rijdt. De camera staat een paar keer stil bij enkele gezichten die opvallen in de gemêleerde groep passagiers. We horen flarden van hun gedachten op de soundtrack. De camera heeft in deze scène dezelfde rol als die van de engelen in Der Himmel über Berlin (Wim Wenders, 1987).
Een van de passagiers is studente Audrey (Anaïs Demoustier). Ze rekent uit hoeveel uur ze in een jaar reizend doorbrengt en schrikt van de uitkomst. De mus die bij het treinraam landt doet haar weer opvrolijken. Audrey financiert haar studie door als schoonmaakster te werken in een nabij het vliegveld gelegen hotel. Een van de hotelgasten is de Amerikaanse IT-specialist Gary Newman (Josh Charles). Hij is speciaal overgevlogen voor een vergadering met een Frans bedrijf en heeft een ticket op zak voor een doorreis naar Dubai. Hij vliegt waarschijnlijk vaker voor zijn werk en heeft na zoveel reizen geen oog meer voor wat zich buiten het raam afspeelt. Het is onvermijdelijk dat de Française en de Amerikaan elkaar later in de film tegen het lijf gaan lopen.
In de episode waarin Gary Newman centraal staat neemt plotseling een alwetende voice-over het verhaal even over. Plechtstatig meldt de stem dat Newman op deze dag een radicaal besluit gaat nemen. Of we zonder deze voice-over hadden gekund is achteraf moeilijk te zeggen. Als Gary zijn stap eenmaal heeft gezet verdwijnt de stem om nooit meer terug te keren en volgt een hele lange scène waarin de man vanuit zijn hotelkamer via Skype rigoureus en definitief een streep zet onder het huwelijk met zijn vrouw Elisabeth (Radha Mitchell in een gastrol). De langdurige verwijten over en weer leveren niet bepaald boeiende cinema op. Het wordt er niet beter op wanneer de man en vrouw om beurten hun stem verheffen. De film lijkt volledig in te zakken, maar krijgt gelukkig toch nog vleugels.
In de episode waarin Audrey centraal staat verandert Bird People van een praatfilm in een fantasieverhaal. Net als Gary heeft de jonge vrouw de behoefte los te komen van de dagelijkse sleur. Ze neemt haar wens heel letterlijk. De schoonmaakster rust na een zware werkdag even uit op het dak van het hotel en verandert daar in een mus. Al vliegend verkent ze het hotel en de wijde omgeving. Ze bezoekt hotelgasten, landt in de buurt van collega’s en toevallige voorbijgangers, volgt Gary en luistert gesprekken af. Audrey is sowieso iemand die graag anderen observeert, zoals we haar eerder in de film thuis zagen doen van achter een geopend raam. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit dat ze haar nieuwe observaties doet in de veren van een vogel.
De vermakelijke episode met de vliegende Audrey is een sprookjesachtige variatie op de openingsscène en komt daarom ondanks de verrassende afwijkende vorm niet helemaal uit de lucht vallen. De film is dus meer een eenheid dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Het is alleen jammer van die lange Skype-dialoog.
6/10