Away We Go (Sam Mendes, 2009)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

away-we-go

Misschien was ik in een chagrijnige bui toen ik de film zag, maar ik vond Away We Go krampachtig lollig. De film forceert grappen en begint bij voorbaat zelf het hardst te lachen in een poging de kijker aan te steken. Dat doet regisseur Sam Mendes (o.a. American Beauty) onder meer door luide bijrollen in te zetten, zoals Lily, de ex-collega van de zwangere Verona (Maya Rudolph). Na een teleurstellend bezoek aan de ouders van Verona’s vriend Burt (John Krasinksi) is het gezin van de ex-collega de eerste halte op een reis van de jonge aanstaande ouders door Noord-Amerika, op zoek naar een geschikte locatie om een gezin te stichten. Actrice Allison Janney speelt Lily als een Heleen van Royen die vergeten is haar kalmeringsmiddelen in te nemen. Ze is zo hyper en hardop in openbare ruimtes aan het tieren over haar verschrompelde borsten dat ik, net als haar twee dikke kinderen, zo ver mogelijk van haar vandaan wil blijven. Gêne is niet automatisch geestig.

Ook bebaarde en bebrilde Burt heeft een paar luide momenten. Hij probeert de lachers op zijn hand te krijgen door in het bijzijn van vreemden (zoals in een drukke treincoupé) heel hard verwensingen naar Verona te roepen in een poging de hartslag van hun ongeboren kind iets omhoog te krikken. Dat is voornamelijk niet grappig omdat Burt zijn handeling aankondigt, waarna precies gebeurt wat hij van plan is. Een grap heeft meestal juist een onverwachte wending nodig om te slagen.

In de laatstgenoemde scène doet Burt net alsof hij ruzie heeft met Verona. Wat evenwel ontbreekt aan Away We Go zijn conflictsituaties tussen de hoofdpersonages. Ze hebben af en toe een meningsverschilletje, maar zijn te verliefd om elkaar in de haren te vliegen. De conflicten in de film komen voort uit de ontmoetingen met de vrienden en familie in de verschillende steden in de Verenigde Staten en Canada. Mendes heeft helaas platte karikaturen nodig om botsingen af te dwingen. De ontmoeting met Burts zus LN (Maggie Gyllenhaal) loopt uit de hand omdat zij een overdreven, clichématige neo-hippie is met ideeën over de opvoeding die zo absurd verwrongen zijn dat ze onwerkelijk worden. Zo weigert ze de door Verona en Burt cadeau gegeven kinderwagen, omdat ze haar kinderen niet van zich af wil duwen (!). Overdrijving is niet automatisch geestig.

Emoties worden ook met te veel omhaal uitgestald. In de als anticlimax aanvoelende slotscène voorziet de regisseur de eventueel aanwezige ontroering van uitroeptekens door een zeikerig liedje van componist Alexi Murdoch heel vroeg en heel hard in te zetten (zelfs tijdens de dialoog), waardoor ik tijdens het slot van Away We Go te veel afgeleid werd om in de scène op te kunnen gaan. Wanneer het liedje eindelijk voorbij is, mag Murdoch maar liefst nog twee vrijblijvend getokkelde zeurliedjes over de aftiteling heen zingen.