American Mary (Jen & Sylvia Soska, 2012)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

americanmary

Het Britse filmblad Little White Lies is een mooie aanvulling op het huidige aanbod filmbladen. De redactie is van mening dat bij een blad over een visueel medium extra aandacht besteed mag worden aan de vormgeving. De recensies zijn vaak goed onderbouwd en maken nieuwsgierig naar de besproken films. Heel soms zit een recensent er volledig naast. In het geval van American Mary is dat niet zo’n klein beetje ook. De Amerikaanse film krijgt de maximale 5 sterren, wat een meesterwerk suggereert. Niets is minder waar.

De regisserende eeneiige tweeling Jen en Sylvia Soska gaat ambitieus te werk in hun poging een obscure subcultuur te belichten. Extreme Body Modification (EBM) is geen alledaagse kost. Medisch studente Mary Mason (Katharine Isabelle uit Ginger Snaps) komt er toevallig mee in aanraking wanneer ze bij een stripbar aanklopt. Ze doet auditie omdat ze geen andere uitweg ziet om van haar schulden af te komen. De bareigenaar leest in Mary’s meegebrachte CV over haar medische studie. Heel toevallig wordt vlak daarna beneden in de kelder een hevig bloedende medewerker binnengedragen. Mary opereert hem ter plekke en verdient daarmee enkele duizenden dollars cash. Niet veel later wordt ze thuis opgebeld door een dame met griezelige hoge stem. Geschrokken werpt Mary de telefoon weg. Als dezelfde stem op de intercom zegt een pakketje voor haar te hebben, heeft Mary opeens geen angst meer en laat ze de voordeur op een kier staan. Het is een vroeg voorbeeld van het vaak klungelige scenario.

Het vreemde stemmetje is afkomstig van Beatress (burlesque performer Tristan Risk), een nachtclubdanseres die zich heeft laten ombouwen tot Betty Boop. Ze weet Mary over te halen een vriendin operatief om te vormen tot een Barbypop. De succesvolle afronding van die opdracht levert haar binnen korte tijd een grote reputatie op binnen de EBM-scene. De agenda raakt overvol en de studente hoeft zich geen zorgen meer te maken over haar financiële situatie.

De regisserende Soska’s filmen de operatieprocedures in eerste instantie vanaf gepaste afstand. Ze hebben een aangenaam gevoel voor zwarte humor. Helaas worden hun goede bedoelingen overschaduwd door onhandige plotwendingen en verliest de kijker gaandeweg grip op Mary’s personage. Een belangrijke subplot is haar relatie met de medische docenten. Deze mannen zijn vele malen enger dan Mary’s klanten. In een bizarre scène geeft een van hen de studente opdracht een moeder en twee kinderen te vertellen dat hun man en vader zojuist aan een hartaanval is overleden. Mary doet dat zonder protest en vertrekt daarbij geen spier, terwijl ze eerder in de film heeft aangetoond wel degelijk over emoties te beschikken. De mannen op haar opleiding zijn onbetrouwbare sujetten, maar toch trekt de studente een zeer gewaagde jurk aan als ze door hen wordt uitgenodigd op een vaag feestje. Dat moet wel fout aflopen. Vanaf dat moment wordt American Mary een wraakfilm waarbij creatief gebruik wordt gemaakt van medische apparatuur. De Soska’s laten opzichtig merken fan te zijn van zowel Miike Takashi’s Audition als de martelporno van Eli Roth (aan wie de film is opgedragen).

American Mary probeert het thrillerelement benadrukken door een zeer ernstige kijkende, anonieme detective meerdere keren op te voeren. Het cliché bij dit soort detectives is dat ze steevast aan het eind van de film te laat arriveren op het moment suprême, zonder dat het spanning oplevert. Meerdere personages duiken enkele seconden op om net zo snel weer te verdwijnen. Waarom wordt het meisje geïntroduceerd dat meekomt als Beatress Mary introduceert aan haar eerste EBM-klant? Waarom die moeite als we haar verder toch niet meer in de film terugzien? Waarom molesteert Mary een van de meisjes in de stripclub? Waarom is niet de detective, maar de bareigenaar in het bezit van het filmpje dat stiekem is opgenomen tijdens het fatale feestje? Waar komt de onbekende politieagent opeens vandaan wanneer Mary in een geheime kelder haar wraakzucht aan het botvieren is? Waarom arriveert hij in zijn eentje? Had hij zijn collega’s niet beter even van tevoren kunnen informeren over zijn onderneming? Of was hij verdwaald en had hij per ongeluk de verkeerde deur geopend? Waarom doet het vriendje van de Barbypop er zo lang over om te ontdekken dat zijn vriendin een extreme operatie heeft ondergaan? Het vriendje wordt zo haastig in het verhaal gestopt dat een onhandige flashback nodig is om zijn bestaan in herinnering te brengen.

Bovengenoemde opborrelende vragen vormen hoge hordes tijdens het volgen van het verhaal. Potentieel interessante thema’s worden tekort gedaan door een te snel afgewerkt, onbedachtzaam script.

4/10