Wie donderdagavond behoefte had aan bezinning kon terecht in de grote zaal van Paradiso en zich laten meeslepen door de uitgesponnen instrumentale muziek van Godspeed You! Black Emperor. Wij hadden meer zin in beroering en kozen daarom voor het naprogramma in de kleine zaal waar de Amerikaanse band Algiers op bevlogen wijze gospel koppelde aan postpunk.
Het kwartet Algiers uit Atlanta, Georgia is een amalgama van radicale muzikale en politieke invloeden. De naam is geïnspireerd door de film The Battle Of Algiers (1966) over de onafhankelijkheidsstrijd in Algerije ten tijde van de Franse overheersing. De vele inspiratiebronnen van de band maken vrijwel allemaal hun opwachting in de videoclip bij de single Blood (*). Ook op het podium citeert zanger/gitarist Franklin James Fisher uit het roerige verleden, onder meer door zijn vuist omhoog te houden zoals medaillewinnaars Tommie Smith en John Carlos deden tijdens de Olympische Spelen van 1968 in Mexico. Meerdere keren zakt hij door zijn knieën om zijn gitaar te bespelen op dezelfde wijze als Jimi Hendrix.
Algiers met drummer Matt Tong, zanger Franklin James Fisher en gitarist Lee Tesche.
Fischer hoeft zijn instrument niet in de fik de steken om voor vuurwerk te zorgen. Als hij achter zijn elektronische piano vandaan komt springt en tolt hij wild over het podium. De zanger heeft gezien het huidige Amerikaanse politieke klimaat alle reden om zich druk te maken, zijn stem te verheffen en zijn woede publiekelijk te uiten. Het slavernijverleden echoot in het nummer Cleveland in de vorm van een slavenkoor dat als een spookverschijning uit de apparatuur van bassist Ryan Mahan opstijgt. Op de albums Algiers (2015) en The Underside Of Power (2017) mengt de band gospel met postpunk. De jaren tachtig overheersen in de elektronica van Mahan en de geprepareerde gitaar die Lee Tesche bespeelt met een ketting of drumstokken. De soul van Otis Redding en James Brown wordt omringd door industriële klanken uit de tijd van Einstürzende Neubauten en Throbbing Gristle.
Bands uit de jaren tachtig zoals Neubauten maakten indertijd een soundtrack die paste bij de gedachte dat er spoedig een einde zou komen aan de mensheid. Dat doemdenken is dankzij het oranje monster in het Witte Huis sterker dan ooit teruggekeerd. Algiers zal dat beamen, maar laat een nihilistische houding totaal achterwege. De strijdlust van Franklin James Fisher uit zich in zijn teksten, zijn bezeten manier van zingen en zijn vurige performance. Tot tweemaal toe springt hij het podium af om ons bijna letterlijk bij de schouders te pakken en door elkaar te schudden. Hij raast langs de toeschouwers en stoot ondergetekende welhaast ondersteboven. Je zou bijna denken dat hij nu al alles heeft gegeven, terwijl de Europese tournee van Algiers nog maar net is begonnen. Vanavond is het slechts een van de microfoons die het halverwege het optreden begeeft en weigert verder dienst te doen.
Algiers: bassist Ryan Mahan en Franklin James Fisher.
Op de cassette September 2017, die na afloop van het optreden gekocht kon worden, toont de band zich van een andere, veel meer ingetogen kant. De muzikanten zijn filmliefhebbers dus het zou me niet verbazen als we binnenkort speciaal gecomponeerde muziek van Algiers horen op de soundtrack van een nieuwe speelfilm.
(*) De fragmenten in de video bij Blood zijn zo kort dat je onmogelijk in één keer alle invloeden kunt herkennen. Dit zijn enkele van de gezichten die voorbijkomen: Nina Simone, Jimi Hendrix, Charles Mingus, Gil Scott-Heron, Public Enemy, MC5, Fela Kuti, Fugazi, John Lydon en Keith Levene van PIL, Massive Attack, Big Black, Rowland S. Howard in Der Himmel über Berlin, Sun Ra, Lydia Lunch, Einstürzende Neubauten, Andrej Tarkovski, Spike Lee, John Waters, Sergio Leone, Ennio Morricone (componist van onder andere The Battle Of Algiers) John Cassavetes, John Cage, The Clash, The Gun Club, The Birthday Party bij de VPRO, Suicide, Sonic Youth, Arto Lindsay met DNA, Philip Glass, Mike Watt plus vele zwarte activisten, intellectuelen en vrijheidsstrijders zoals Martin Luther King, James Baldwin en Nelson Mandela.