Günther Bachmann is een spion in Hamburg die leeft voor zijn werk. Met zijn stugge gedrag roept de man niet direct warme gevoelens op. Toch weet Philip Seymour Hoffman in zijn laatste hoofdrol ondanks een Duits accent de tragiek van Bachmann bloot te leggen.
Bachmann is een man die gebukt gaat onder de last van zijn verleden. De enige achtergrondinformatie die we in A Most Wanted Man over de spion te horen krijgen is dat hij in Beirut de leiding had over een operatie die is verraden. Het kostte hem slachtoffers onder zijn informanten. Een dergelijk drama wil hij geen tweede keer laten gebeuren. Op zijn nieuwe post in Hamburg probeert hij met zijn team Abdullah (Homayoun Ershadi) te ontmaskeren. Deze leider van een islamitische liefdadigheidsinstelling predikt vrede maar financiert ondertussen waarschijnlijk op slinkse wijze een terroristische organisatie. De komst van de vermoedelijke terrorist Issa Karpov (Grigoriy Dobrygin) brengt de operatie in een stroomversnelling.
In de film is niets zo zwart-wit als het schaakspel dat Issa en zijn advocaat Annabel Richter (Rachel McAdams) in een scène met elkaar spelen. Niet achter elke baard gaat een geharde terrorist schuil en binnen de Duitse geheime dienst is niet elke collega te vertrouwen. De CIA maakt ook geen integere indruk. De Verenigde Staten worden vertegenwoordigd door de berekenende Martha Sullivan, gespeeld door Robin Wright die sinds haar rol in de serie House Of Cards definitief nooit meer van haar ijzige imago af zal komen. Günther Bachmann heeft meerdere opponenten. Het lijkt alsof de meeste vijanden zich binnen zijn eigen bedrijf bevinden. Alleen zijn directe medewerkers, gespeeld door onder meer Daniel Brühl (Good Bye Lenin!) en Nina Hoss (Barbara, Yella), waarderen zijn expertise, inzet en empathie en steunen hem onvoorwaardelijk.
Op beheerste wijze vertolkt Philip Seymour Hoffman een compleet personage met botsende karaktereigenschappen. Vanaf de openingsscène komen zijn vaderlijke kwaliteiten naar boven in het contact met Jamal (Mehdi Dehbi), zijn belangrijkste informant. Bachmann bezit een natuurlijk overwicht. Hij hoeft zich niet als leider te gedragen om zijn medewerkers te motiveren. Hij gaat collegiaal met hen om en zij respecteren hem daarom. De medewerkers zullen hem echter nooit echt leren kennen, want hun baas heeft de afstandelijkheid van een man die, overtuigd van zijn gelijk, een eigen plan trekt. Hoffman zet zijn overgewicht in om aan te geven hoe zwaar het voor zijn personage is om de pijn van het falen te dragen. De tragiek is dat Bachmann machteloos staat tegenover de machtsspelletjes binnen zijn organisatie. Hij is een uitstekende tacticus maar een matige diplomaat die het niet kan nalaten zijn minachting over incompetente concurrenten in hun aanwezigheid uit te spreken.
Spionagetalent Günther Bachmann speelt het spel met een levensvisie die onverenigbaar is met die van zijn concurrenten en zijn meerderen. Zij spelen hetzelfde spel, maar dan met andere regels. Voor hen zijn informanten slechts pionnen die opgeofferd kunnen worden om het spel te winnen. Het is naïef van Bachmann om dat niet in te willen of kunnen zien. Zijn zwakte is zijn medemenselijkheid.
7/10