A Ciambra (Jonas Carpignano, 2017)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

A Ciambra is een authentiek ogend portret van een zigeunerfamilie in een krottenwijk in Calabrië. Het dagelijkse leven op deze afgelegen plek in zuidelijk Italië wordt op een documentaire wijze vastgelegd. De overdreven manier waarop de camera schudt en schokt is alleen geschikt voor kijkers met zeebenen.

A Ciambra begint met een romantisch beeld van zigeuners bij ondergaande zon. Na dit bewegende schilderij met paard gaan we meerdere decennia vooruit in de tijd en is de zigeunerromantiek ver te zoeken. De jongeman uit de flashback is tegenwoordig het dementerende hoofd van een grote, luidruchtige familie. Criminaliteit is de belangrijkste bron van inkomsten. Een professionele crimineel heeft geen onderwijs nodig en dus gaat niemand naar school. Kinderen moeten zichzelf op straat zien te vermaken. Kleuters schelden iedereen uit en roken sigaretten zonder bestraft te worden door volwassenen. De openlijk racistische zigeuners kijken neer op Afrikaanse migranten, een bevolkingsgroep die in Italië blijkbaar nog net een treetje lager op de sociale ladder staat. De enige ‘echte’ Italianen in de film zijn de maffiosi die opdrachten geven voor criminele klussen in de omgeving.

De veertienjarige analfabeet Pio (Pio Amato) waant zich volwassen. Hij sluit zich het liefst aan bij zijn oudere broer, maar die weigert hem mee te nemen op het dievenpad. Pio moet iets anders bedenken om zijn volwassenheid te bewijzen en volgt een eigen koers, zonder zich te bekommeren om de gevolgen voor hem en zijn familie. Hij wordt geholpen door zijn oudere maatje Ayiva (Koudous Seihon) uit Burkina Faso. De aimabele Afrikaan heeft zijn bedenkingen over de ambities van de tiener, maar is ook niet in staat om het goede voorbeeld te geven.

A Ciambra (Koudous Seihon & Pio Amato)

Het acteerensemble in A Ciambra is levensecht. Aan de bouw van de gebitten te zien zijn de meeste zigeuneracteurs familie van elkaar. Iedereen mag onbeteugeld en onbeschaamd zichzelf zijn. Pio Amato hoeft geen moeite te doen voor het vertolken van een gefrustreerde puber. Zijn onaangepaste gedrag geeft eigenlijk geen reden voor begrip, maar toch is het moeilijk om geen slachtoffer in hem te zien. Pio kan niet ontsnappen aan het armoedige zigeunerbestaan, want buiten de familie is er voor hem geen toekomst. Zijn verzet tegen het gezag van de volwassenen is herkenbaar voor iedereen die ooit puber is geweest.

De camera in A Ciambra volgt Pio’s handelingen in close-ups. Er zijn weinig shots waarin we de jongen volledig te zien krijgen. Zijn hoofd is vaak beeldvullend. Het vervelende van al die close-ups is dat ze uit de hand gefilmd zijn. Drukke bewegingen worden daardoor extra druk. Rustige scènes zijn zeldzaam en zelfs daarin beweegt de camera meer dan noodzakelijk is. Een van de ergste scènes in dit verband is vroeg in de film wanneer tientallen familieleden uitgebreid in een krappe keuken aan het eten en drinken zijn. We krijgen nauwelijks gelegenheid de familie als geheel te aanschouwen. In plaats daarvan zwiept de camera als een dronken wildeman heen en weer tussen de uitvergrote gezichten. De kijker mag nooit zelf bepalen wat hij of zij binnen het frame wil zien.

Onrust hoort bij het leven van Pio, maar cameraman Tim Curtin overdrijft te veel met zijn onvaste hand. De uitvergrote hoofden ontnemen het zicht aan de omgeving waar ze deel van uitmaken. Zonder omgeving verlies ik als kijker houvast, raak ik in de bioscoopstoel uit evenwicht en krijg ik last van zeeziekte. Alle overdreven en geforceerde camerabewegingen zijn bedoeld om het documentaire karakter van de film te benadrukken, maar in plaats daarvan wordt gekunsteldheid benadrukt. Het is spijtig dat Tim Curtin en regisseur Jonas Carpignano deze visuele keuze hebben gemaakt en niet volledig hebben vertrouwd op het acteertalent van hun bijzondere cast.

A Ciambra draait nu in de bioscoop, maar komt naar mijn idee beter tot zijn recht op een kleiner scherm zoals bijvoorbeeld bij online filmtheater Picl waar de film tot 1 mei 2018 is te bekijken.

6/10

4 thoughts on “A Ciambra (Jonas Carpignano, 2017)

  1. Interessante observatie: een film die beter is of wordt op een kleiner scherm. Ik sluit me in ieder geval aan bij het idee dat dit geen ‘must’ is voor het grote scherm. Het bonkende ‘Faded’ bij de credits ontwrichtte op de valreep in ieder geval een deel van mijn kijkervaring.

  2. Een overdreven chaotische camera klinkt vreselijk. Helemaal wanneer het verhaal en acteerwerk zo goed zijn. Had nog niet van A Ciambra gehoord, maar ik zet hem toch voorzichtig op mijn watchlist. Kijk hem toch pas een keer op mijn eigen tv.

Laat een antwoord achter aan admin Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *