Het is knap als je een publiek weet te boeien met anderhalf uur klinkklare nonsense. De Japanse regisseur en komiek Hitoshi Matsumoto verstaat die kunst, zoals hij bewijst met zijn vrijwel perfecte film Symbol uit 2009 (sinds deze maand in Nederland uit op dvd). Fransman Quentin Dupieux laat in Rubber (2010) een autoband met de naam Robert tot leven komen in de woestijn en het rollende voorwerp een spoor van bloedige vernietiging achterlaten in een stoffig gehucht. Dat is minstens de helft van de film afwisselend verrassend, grappig, absurd, origineel en onsmakelijk. In de tweede helft is Rubber enigszins aan slijtage onderhevig. Zal het Dupieux met zijn laatste film Wrong lukken de boog langer gespannen te houden?
Wrong begint veelbelovend wanneer in de slaapkamer van Dolph de wekker van 7:59 uur naar 7:60 verspringt. Vanaf dat tijdstip is het leven van de alleenstaande werkloze Dolph niet meer hetzelfde. Zijn geliefde hond Paul is namelijk spoorloos verdwenen en dat maakt de man danig van streek. Of het leven van Dolph voor Pauls verdwijning beduidend anders is geweest, kun je je afvragen na de stroeve ochtendconversatie met zijn overbuurman, de zinloze discussie over het logo van een pizzabakkerij en het telefoongesprek met tuinier Victor (Eric Judor). Zijn collega’s op kantoor hebben hem altijd al een vreemde snuiter gevonden, met of zonder hond.
Net als in het leven van Andreas in het vergelijkbaar buitenissige The Bothersome Man (Jens Lien, 2006) bepalen hogere machten elke stap die Dolph neemt. De hogere macht wordt in Wrong belichaamd door de mysterieuze hondenfluisteraar Master Chang (William Fichtner met een droog Oosters accent). Ik gok dat na ongeveer een half uur in de film mijn laatste lach weerklonk, zo rondom Dolphs bezoek aan zijn werkplek waar het binnenshuis constant regent. Daarna maken de vermakelijke absurditeiten plaats voor een plot dat relatief rechttoe rechtaan wordt afgewikkeld met slechts een enkele afleidende terzijde op een zonovergoten kale vlakte.
Vooral fans van Charlie Kaufman zullen lol hebben aan Wrong. Wat zij node zullen missen zijn de existentiële angsten en de gevatte scriptvondsten die Being John Malkovich (1999), Adaptation. (2002) en Synecdoche, New York (2008) tot moderne klassiekers maken. Wrong is niet meer dan onderhoudend en onderhoudend is een tamelijk tandeloze categorie om een film onder te moeten scharen.
6/10