Girlfriend Boyfriend (Ya-che Yang, 2012)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

girlfriend

Aan de vooravond van het Imagine Festival vond in De Balie het festival Cinemasia plaats. Afgelopen zaterdag probeerde ik daar een Taiwanese film uit. Girlfriend Boyfriend (alternatief gespeld als Gf*Bf) is Rebel Without A Cause (1955) vermengd met Jules et Jim (1962) tegen de achtergrond van de moderne geschiedenis van hoofdstad Tapei.

De raamvertelling begint en eindigt in 2012 bij leraar Liam (Hsiao-chuan Chang) en zijn twee opstandige dochters die niet zijn echte dochters zijn. Hij herinnert zich zijn relatie met studiegenoten Mabel (Gwei Lun-Mei) en Aaron (Rhydian Vaughan), te beginnen in 1985 tijdens de staat van beleg onder het bewind van de zoon van Chiang Kai-shek. Mabel is Liams vriendin, maar toch ook weer niet, want eigenlijk moet de jongen nog uit de kast komen. Zijn gevoelens voor de impulsieve Aaron gaan verder dan hij zijn goede vriend durft te vertellen. Voordat we de drie jonge hoofdpersonen iets beter leren kennen, worden we opgeschrikt door een kluchtige blote billenscène die meer tot zijn recht zou komen in een Amerikaanse tienerkomedie, maar weinig goeds belooft voor het goedbedoelde drama dat nog moet volgen. De jolige toon zit de tragedie wel vaker in de weg.

Het verhaal van de drie jonge vrienden is gekoppeld aan het democratiseringsproces in Taiwan vanaf midden jaren tachtig en gebeurtenissen in 1985, 1990 en 1997. De meerwaarde van de lokale geschiedenis maakt de film het interessantst voor een Taiwanees publiek. Zonder historische voorkennis draaien de drie hoofdpersonen wat al te vrijblijvend om elkaar heen in een episodische vertelstructuur die door de verspreiding over meerdere jaren soms te versnipperd overkomt en onvermijdelijk afstevent op een melodramatisch slotakkoord.

De afloop van het verhaal zal geen verrassing zijn voor wie goed heeft opgelet in de openingsscène. Een ander groot struikelblok is de filmmuziek. De eerste flashback gaat meteen vergezeld van een lelijk dominante soundtrack die in schril contrast staat met de liefdevolle blikken die worden uitgewisseld. Bedenk hoe Jules et Jim zou zijn overkomen als Rammstein voor de muzikale begeleiding had gezorgd. De film eindigt, zoals bij wel meer commerciële Aziatische films, met een uit zijn voegen barstende, bronstige ballad. Het is een misverstand dat de emoties pas goed overkomen wanneer die heel luid wordt bezongen.

4/10