Acteur Elijah Wood doet een poging van zijn reputatie als heldhaftige Hobbit af te komen door de rol van psychopaat te spelen in de horrorfilm Maniac.
Harry Potter heeft het handiger aangepakt dan Frodo. Harry hoeft slechts zijn bril af te zetten om ons de fantasiewereld van J.R. Rowling te doen vergeten, zoals bleek bij de remake The Woman in Black (James Watkins, 2012). Frodo blijft ook zonder zijn harige voeten nog altijd Frodo. Tot voor kort moest ik constant aan The Lord Of The Rings denken wanneer het gezicht van Elijah Wood bij andere films in beeld kwam. Bij de remake van Maniac, de grindhousefilm van William Lustig uit 1980, had ik daar nauwelijks last van, ondanks een ring die heel even prominent in beeld komt en de manier waarop het personage Frank net zo schizofreen als Gollum tegen zichzelf praat wanneer de verwarring in zijn hoofd het grootst is.
Wood speelt het verknipte titelpersonage. De eenzame zonderling houdt zich in een afgesloten muffe winkel ergens in Los Angeles bezig met het repareren van antieke etalagepoppen. ’s Nachts trekt hij gewapend met een mes door de stad op zoek naar slachtoffers die hij scalpeert zodat hij thuis de kale poppen provisorisch van haar kan voorzien.
De makers van Maniac, onder wie scenaristen Alexandre Aja en Grégory Levasseur en coproducent William Lustig, hebben iets tegen kunst en kunstenaars. Te oordelen aan de toetsenborden in de hoek van haar kamer, is het eerste slachtoffer een muzikant. Later in het verhaal zet Frank zijn bloedige zinnen op een danseres. Zijn grootste obsessie is de artistieke fotograaf Anna (Nora Arnezeder). De Française ontdekt de half verstopte winkel van Frank en wil enkele poppen uit zijn collectie lenen voor een foto-expositie. Haar agent en vriendje worden neergezet als karikaturale naarlingen en vallen daarmee binnen de context van de film heel erg uit de toon.
Een ander minder sterk punt is de oorzaak van Franks gestoorde gedrag. Freudiaanse moedercomplexen zijn een cliché en keren alleen al in het oeuvre van Alfred Hitchcock meerdere keren terug (denk aan Psycho en Strangers On A Train). Wat Maniac boven de gemiddelde slasherfilm uit doet steken is de plaats die de camera inneemt. We zien de gevolgen van Franks trauma’s vanuit zijn perspectief. De film is volledig gefilmd door zijn ogen. Elijah Wood is heel erg aanwezig zonder veel in beeld te hoeven zijn. Frank is zelf uitsluitende te zien wanneer hij voor een spiegel staat of wanneer hij buiten zichzelf treedt. Als de man hallucineert, hallucineert de kijker met hem mee. De scheidslijn tussen werkelijkheid en waan wordt vroeg in de film krachtig verbeeld in een restaurantscène. De figuranten hoeven slechts collectief het hoofd te wenden om het moment eng te maken. Omdat we getuige zijn van Franks waanbeelden, is het niet moeilijk een voorstelling te maken van de angsten waar hij dagelijks mee kampt. Dat maakt zijn daden niet dragelijk, maar wel begrijpelijk.
7/10