Metéora (Spiros Stathoulopoulos, 2012)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

meteora

De laatste tijd word ik in de Amsterdamse bioscopen iets te vaak geconfronteerd met films die in een te lage resolutie worden vertoond. Het kan zijn dat ze met een goedkope camera zijn opgenomen of dat er bij het overzetten naar de digitale drager iets is misgegaan. Of het ligt aan de apparatuur in sommige zalen. Recente voorbeelden van matige beeldkwaliteit zijn Io Sono Li (in de onderste zaal van Rialto), Safety Not Guarenteed (zaal 1 in Studio K) en The Last Elvis en Metéora (beide in zaal 3 van EYE). Als Metéora een onbeweeglijk schilderij was, zou een lagere resolutie niet erg zijn geweest.

De film opent met een geschilderd drieluik, met links en rechts de portretten van de hoofdpersonages, in het midden het landschap waar ze in verblijven en onderaan een doolhof dat leidt naar de hel. Daarna zien we de echte kloosters en steile rotspartijen. Ze lijken getekend met een digitale penseel, maar Metéora bestaat echt en is onder meer gebruikt als locatie in de James Bond-film For Your Eyes Only uit 1981. Precies tussen de kloosters van de non (Tamila Koulieva-Karantinaki) en die van de monnik (Theo Alexander) groeit op een rots een eenzaam boompje. Meteen als de film in beweging komt, worden de pixels zichtbaar, wat vooral in totaalshots heel erg opvalt.

De non en de monnik ontmoeten elkaar in het geheim in het dal. Vanuit de verte zien hun gezichten eruit als slordige schetsen. In de rest van de film hebben losstaande voorwerpen en verre personages allemaal een onbedoelde halo om zich heen, alsof de camera lichtelijk dubbel ziet. Ornamenten op de kaft van een antieke bijbel veranderen in een duizelingwekkende pixeldrab. De lelijkheid van het beeld maakte het voor mij lastig het kalm verbeelde verhaal over twijfel, geloof, (wan)hoop en verboden liefde volledig te waarderen.

6/10