Eden (Mia Hansen-Løve, 2014)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

eden

Op het tweede housefeest dat vrienden Paul (Félix de Givry) en Cyril (Roman Kolinka) bezoeken in de film Eden vraagt Paul waar het leuke meisje is gebleven waar Cyril eerder op de avond mee stond te zoenen. Cyril is blijkbaar onder invloed en kan zich niet meer herinneren dat hij heeft gezoend. Hij rent terug naar de dansvloer in de hoop het meisje terug te vinden tussen de mensen die staan te springen op muziek van The Orb. Vergeetachtigheid kan ook voorkomen bij de filmkijker. De film zit namelijk zo volgestouwd met housebeats dat je bijna zou vergeten dat er een verhaal onder de muziek verborgen zit.

Eden is muziekgeschiedenis in fictieve vorm, geschreven door de Franse regisseur Mia Hansen-Løve en haar broer, de voormalige DJ Sven Hansen-Løve. De film begint in 1992 en eindigt in 2013 en geeft een aardig beeld van de ravecultuur in Parijs. Paul en Cyril maken deel uit van het collectief Cheers. Paul vormt samen met zijn maatje Stan (Hugo Conzelmann) een DJ-duo. Cyril tekent het logo en legt de ontwikkelingen vast in een stripverhaal. Het verhaal over de twee vrienden loopt parallel aan de carrière van Daft Punk. Zo beroemd als dat vermaarde houseduo (gespeeld door Arnaud Azoulay en Vincent Lacoste) zal Cheers nooit worden, maar het collectief komt een heel eind dankzij hun vele connecties in de stad. De enige goede grap in de film is dat de twee sjofel geklede leden van Daft Punk ondanks hun grote naam bij de ingang van danceclubs worden tegengehouden omdat ze zonder hun maskers niet herkend worden door de portiers.

Arnaud Azoulay en Vincent Lacoste als Daft Punk

Arnaud Azoulay en Vincent Lacoste als Daft Punk

In het eerste deel van de film (Paradise Garage) zien we op een documentaire wijze hoe de vrienden muziek maken, dansavonden organiseren en een reputatie opbouwen met het draaien van garage house. Eden (vernoemd naar een fanzine) begint bij een undergroundfeest op een onderzeeër en eindigt in uitverkochte clubs in de Franse hoofdstad. Dialogen verzuipen af en toe onder luide muziek en gezichten blijven obscuur onder de veelkleurige feestlampen. Paul blijkt het centrale personage. We zien hoe zijn moeder (Arsinée Khanjian) zich zorgen maakt over zijn studie en zijn toekomst en hoe vriendinnen komen en gaan. Die vriendinnen zijn soms vluchtige verschijningen, zowel in het leven van Paul als voor de kijker. Zijn Amerikaanse vriendin Julia (Greta Gerwig) is al uit zijn leven verdwenen voordat we haar goed en wel hebben leren kennen. De andere belangrijke vrouw in zijn leven (Pauline Etienne in de rol van Louise) heeft het vooral druk met het telkens uitmaken van hun relatie.

Cyril (Roman Kolinka) en Paul (Félix de Givry)

Cyril (Roman Kolinka) en Paul (Félix de Givry)

Het bekijken van Eden is alsof we meekijken met iemand die door een plakboek bladert. Er komt veel voorbij, maar er is te weinig drama om de kijker mee te slepen. Het allergrootste drama dat Paul overkomt, wist bij mij geen enkel gevoel los te maken. Ik moest zelfs even nadenken over wie het ging toen de naam in verband met dat drama werd genoemd, terwijl de persoon een nogal essentiële rol in de film speelt. Toen ik dacht dat Eden eindelijk voorbij was, moest deel 2 (Lost In Music) nog beginnen. Gelukkig was dat tweede deel iets interessanter omdat daarin de gevolgen centraal staan van een rusteloos leven dat zich voornamelijk in nachtclubs afspeelt.

Paul (Félix de Givry)

Paul (Félix de Givry)

Paul ziet er na twintig jaar nog steeds hetzelfde uit. Het enige verschil is zijn lichte baardgroei. Je zou zijn onveranderde uiterlijk kunnen zien als een teken dat hij nooit volwassen is geworden. Zijn wereld bestaat uitsluitend uit muziek. Zijn passie levert hem verloren vriendschappen, financiële schulden en een cocaïneverslaving op. Eden wekte bij mij de indruk dat de ravecultuur vooral een gevoel van leegte achterlaat. De wereldproblematiek lijkt volledig aan Pauls generatie voorbijgegaan. De episode in de Verenigde Staten, waar de DJ’s van Cheers een paar succesvolle optredens in New York en Chicago doen en muzikale helden ontmoeten, speelt zich af in 2001. De Twin Towers zijn niet meer te zien in het stadsbeeld van Manhattan, maar niemand heeft het over de aanslagen.

Paul (Félix de Givry) en Louise (Pauline Etienne)

Paul (Félix de Givry) en Louise (Pauline Etienne)

De film maakt visueel een reis van donker naar licht, maar inhoudelijk is de route in exact de omgekeerde richting zoals wordt benadrukt in de laatste regels van het gedicht The Rhythm van Robert Creeley dat aan het eind van de film wordt geciteerd:

The rhythm which projects
from itself continuity
bending all to its force
from window to door
from ceiling to floor
light at the opening
dark at the closing.

5/10

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *