Nuovomondo (Emanuele Crialese, 2006)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

Nuovomondo

De op dit moment in de bioscoop draaiende films Premonition en Cashback, die ik deze week eerder ter sprake bracht, hebben beide tijdmanipulatie als brandstof waarop het verhaal draait. Nuovomondo heeft slechts één moment waarop regisseur Emanuele Crialese de tijd stilzet. Het is pas laat in het verhaal, wanneer de Siciliaanse hoofdpersonages al een tijd vertoeven op het Amerikaanse immigratie-eiland Ellis Island aan het begin van de vorige eeuw, hopend op toestemming voor een permanent verblijf in de Nieuwe Wereld.

Eerder in de film zien we de eenvoudige boer Salvatore (Vincenzo Amato) zijn biezen pakken voor de lange reis met zijn twee zoons en zijn grootmoeder. Hij moet tegelijkertijd letten op de twee meereizende dochters van een van zijn dorpsgenoten. Voordat ze aan boord gaan voor de grote overtocht voegt de geheimzinnige Britse dame Lucy (Charlotte Gainsbourg) zich bij het boerengezin. Het is voor haar een tweede poging om vaste voet op Amerikaanse grond te krijgen. Het lijkt erop dat Salvatore deze maal de deur naar Amerika voor haar open zet. Zijn moeder Fortunata (Aurora Quattrocchi) is een ouderwetse Italiaanse die thuis de plaatselijke kwakzalfster en gebedsgenezeres was en eigenlijk niets moet hebben van de moderne wereld zoals die door Lucy wordt vertegenwoordigd.

De medische onderzoeken en intelligentietesten die de migranten (onder wie enkele Hollanders in Zeeuwse klederdracht) op Ellis Island moeten ondergaan zijn zeer vernederend. Het ziet ernaar uit dat de doofstomme zoon Pietro (Filippo Pucillo) en de eigenwijze Fortunata veel moeite gaan krijgen hier heelhuids doorheen te komen. Tussen de internationale lotgenoten ontstaat een onuitgesproken band. Als de Italiaanse immigranten enkele joden druk zien bidden, doen ze naast hen de hoed af voor hun eigen gebeden. In de vrouwenvleugel helpen de vrouwen en meisjes elkaar bij het harenkammen en bij het optutten. Tijdens een van deze momenten stolt regisseur Crialese de tijd. Alle vrouwen in de zonverlichte slaapzaal houden stil, behalve de oude moeder en Lucy. Ze hoeven elkaar nauwelijks aan te kijken om te voelen dat de oude vrouw Lucy uiteindelijk accepteert. Beide vrouwen maken tijdens dat bevroren moment, zonder het verspillen van woorden, elk een belangrijke beslissing. Deze surrealistische ingreep stoort niet, omdat we eerder in de film al enkele malen getuige zijn geweest van de dromen van boer Salvatore.