Infamous (Douglas McGrath, 2006)

Facebooktwitterpinterestlinkedin

infamous1

Regisseur Douglas McGrath had vorig jaar dikke pech. Zijn film Infamous gaat over exact hetzelfde onderwerp als in de film Capote (gebaseerd op de gelijknamige biografie van Gerald Clarke) en verscheen ook nog eens later in de bioscoop. McGrath moest toezien hoe Capote met prijzen werd overladen nog voordat Infamous de filmzalen goed en wel had bereikt. McGraths interpretatie van een door George Plimpton geschreven biografie over auteur Truman Capote, en het ontstaan van diens meesterwerk In Cold Blood, kwam als mosterd na de maaltijd. De enige reden voor het bekijken van Infamous is om vergelijkend warenonderzoek uit te voeren en te ontdekken op welke punten de verfilming faalt ten opzichte van de concurrent.

Een van de sterke aspecten van Infamous is acteur Toby Jones (winnaar van de ALFS Award in de categorie British Actor Of The Year). Fysiek gezien lijkt hij veel meer op de echte Truman dan Philip Seymour Hoffman. De beperkte lichaamslengte en het hoge stemmetje kloppen precies. Zijn dictie is zo akelig accuraat gekopieerd dat het een paar keer lijkt alsof de echte Truman in zijn eigen levensverhaal acteert.

[Spoilers!]
Door de komische aanpak in de eerste drie kwartier blijft Truman echter dat gekke mannetje met dat rare stemmetje. De meeste grappen gaan over het uiterlijk en de opmerkelijke kledij van de markante auteur. Als hij samen met jeugdvriendin Nelle Harper Lee (een onopvallende Sandra Bullock) arriveert in Kansas, om het onderzoek naar de brute moord op een boerenfamilie te verslaan, denkt iedereen in het plaatsje Holcomb bij de eerste confrontatie dat het kleine mannetje een vrouw is. Hij wordt menigmaal aangesproken als ma’m. Hoffman heeft in Capote ook een paar vroege komische scènes, maar hij zet veel sneller een mens neer in plaats van een typetje waardoor het makkelijker is aan zijn merkwaardige verschijning en gedrag gewend te raken.

Begeleid door lollig bedoelde cocktailjazz blijven de komische noten in Infamous niet tot Truman Capote beperkt. Sommige bijrolspelers zijn nog excentrieker dan Truman zelf. Vooral actrice Juliet Stevenson in de rol van Diana Vreeland gaat op ergerlijke wijze over the top tijdens haar ooggetuigenverslag vanuit een interviewstoel. Het gebruik van interviews met mensen uit het wereldje rondom Truman Capote is geen geslaagd stijlmiddel. De elkaar in rap tempo opvolgende interviews zijn geïnspireerd door de aanpak van biograaf George Plimpton, maar ze zorgen voor een afstandelijke manier van vertellen.

infamous02

Ook gevangen moordenaar Perry Smith (gespeeld door Craig ‘James Bond’ Davis) praat recht in de camera als zijn brieven aan Truman worden geciteerd. Davis speelt Perry als een sterker figuur dan acteur Clifton Collins Jr. in Capote, zowel in intellectueel als fysiek opzicht. De aantrekkingskracht tussen moordenaar en schrijver is meer lichamelijk, zowel op gewelddadige als op tedere wijze. De dichterlijke vrijheden die regisseur McGrath zich met betrekking tot de relatie tussen de twee veroorlooft, maken het verhaal ongeloofwaardig, niet alleen omdat het in werkelijkheid nooit zo gebeurd is, maar vooral omdat het niet in Capote is gebeurd. Dat klinkt vreemd, maar Capote is zo krachtig dat ik de gebeurtenissen daarin als waar ben gaan accepteren, me degelijk realiserend dat de biopic van regisseur Bennett Miller ook z’n dichterlijke vrijheden bevat.

Door de overdaad aan grappen (waarvan sommige zeker geslaagd zijn) en de ongeloofwaardigheid van de fysieke aantrekkingskracht tussen Truman en Perry maakt het drama in de tweede helft geen indruk. De gruwel van de moorden (vertoond in flashback) en de ontroering tijdens de laatste ontmoeting tussen Capote en de twee moordenaars, vlak voor hun terechtstelling, komen niet over in Infamous, terwijl ze in de andere verfilming in beide gevallen hard aankomen. In Capote is het grote dilemma dat Truman zijn boek pas kan afmaken als Perry is terechtgesteld. Truman Capote wil niet dat Perry hangt omdat hij zich tot de crimineel aangetrokken voelt, maar hij kan tegelijkertijd niet zonder de dood van Perry wil hij het beste boek uit zijn carrière afronden. In Infamous is het dilemma verwaterd tot een tragisch liefdesverhaal tussen twee mannen die ondanks hun verschillen veel met elkaar gemeen hebben. De manier waarop Truman na het succesvolle boek In Cold Blood zichzelf tot aan zijn dood te gronde drinkt wordt nauwelijks uitgebeeld, maar slechts aangehaald tijdens de ooggetuigenverslagen. Er is slechts één citaat van Truman zelf dat vooruit wijst naar de vernietigende invloed van drank in het verdere leven van de schrijver: alcoholverslaving is suicide for the faint of heart.

Infamous zit vol steracteurs die vaak slechts kortstondig komen opdraven. Het is best grappig Sigourney Weaver een dansje te zien uitvoeren en regisseur/acteur Peter Bogdanovich met zijn heupen te zien draaien op de twist. Nog beter is Gwyneth Paltrow in een extreem korte, maar memorabele bijdrage als zangeres in een chique club. Midden in een onschuldig klinkend liefdesliedje van Cole Porter valt ze plotseling stil, overmand door de emoties die het liedje bij haar teweegbrengen. De zaal valt stil, in spanning afwachtend of de zangeres de draad weer kan oppikken. Deze scène met Gwyneth Paltrow is waarschijnlijk de beste in de film, wat best lullig is, want de openingstitels zijn dan niet eens voorbij.

Op de Britse dvd-editie van Infamous rept de geanimeerd pratende regisseur Douglas McGrath in zijn commentaar geen seconde over het bestaan van de film Capote. Infamous draait vanaf 16 augustus alsnog in de Nederlandse bioscoop.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *