De jonge componist Merlijn Twaalfhoven werd vorige week woensdag door het Amsterdams Fonds voor de Kunst genomineerd voor de Amsterdamprijs voor de Kunst 2015 in de categorie Beste Prestatie. Twaalfhoven noemt zichzelf een ontwerper van concerten en richt zich daarbij op alle zintuigen. Ruimte speelt voor hem net zo’n belangrijke rol als klank. Afgelopen zaterdag bestond die ruimte uit de Van Gendthallen op het terrein van Amsterdam Roest, een industrieel rijksmonument op het Oostenburgereiland waar vroeger spoorwegmateriaal werd gefabriceerd. De hele dag hadden rond de honderdvijftig vocalisten en twintig dirigenten uit het hele land zich tijdens workshops voorbereid op de uitvoering van het vier uur durende stuk Resonance.

Het publiek kon ’s avonds vrijelijk in- en uitlopen en door de ruime hal wandelen langs verschillende groepen zangers. Bezoekers keken niet vanaf afstand, maar stonden tussen de uitvoerenden in. Ze bevonden zich midden in de compositie en verplaatsten zich bij elke nieuwe, onverwachte wending. Twaalfhoven en zijn assistenten lieten het publiek letterlijk alle hoeken van de ruimte zien. Ze stuurden de verschillende zanggroepen en de bijbehorende dirigenten aan met behulp van codes op een groot bord. Resonance was afwisselend ingetogen en uitzinnig, toegankelijk en atonaal. Moderne passages werden afgewisseld met gewijde klassiekers als Agnus Dei, Ubi Caritas en de hymne All Praise To Thee van Thomas Tallis uit 1585.

De koorleden en de plotseling opduikende solisten waren zichtbaar zeer toegewijd. Volgens de instructies was het eigenlijk niet de bedoeling dat de vocalisten dansbewegingen zouden maken, maar de deelnemers waren zo enthousiast dat ze zich tijdens de ritmische momenten niet langer meer konden inhouden. Hun enthousiasme is te zien in de bovenstaande video met fragmenten uit het tweede uur van Resonance.